Ardından kaktım ve bir kaç eşyamı bavuluma tıktım. Sonra odamdan ayrılırken fanusu aldım ve küçük turuncu balığın kulağına şu sözleri fısıldadım. Sen kırılmışlıklara rağmen bu dünyadaki hayat arkadaşımsın. Evi son kez gezdim. Her yerini ilmek ilmek aklıma dokudum. Sanki bir daha göremeyecek gibi. Ardından evin dış kapısını kapatıp çıktım. Kapı sesi kalbimi hoplatmıştı. Acı vericiydi bu yaşadıklarım. Evden tamamen çıktıktan sonra arkamı döndüm ve 19 yılımı geçirdiğim o şatafatlı ve lüks eve baktım. Sonra hiç bir şey olmamış gibi yola devam ettim. Taksici durağının önüne gelince bir kaç şey düşündüm. Biz bilindik bir aileydik ve duyan olursa magazin dünyası sallanırdı. Üstüne okulumda çıkan dedikodular.
Uzaklara dalmış gözlerim şu seslerle kendine geldi;
- Hanımefendi yoldan çekilir misiniz ?
Hemen yoldan çekildim. Çok geçmeden bir taksiye bindim ve elimdeki adres yazılı kağıdı taksiciye verdim.
Taksici dikiz aynasından bana bakarak hay hay dedi.
O sırada başımı taksinin camına yasladım ve araba haraket ettikçe başım cama çarpıyordu. Bu canımı acıtsada kafamı çekmedim camdan. Yine dalmıştım uzaklara asla ulaşamayacağım hayallere ta kii taksicinin geldik sözüne kadar. Gereken parayı ödeyip taksiden indim.
