Ik zit in mijn eigen kamer en kijk naar de blauwe muren en ik herinner me dat ik ze zelf heb geschilderd. Ik verstop mezelf achter mijn woorden en hoop dat niemand kan zien dat achter mijn glimlach wat anders schuilt. Op een dag word ik wakker en denk ik dat vandaag een goede dag zou kunnen zijn, maar dan overheerst mijn schaduw en lijken de muren in mijn kamer ineens vervaagd zwart. Soms lijkt het of ik kan zwemmen in de zee-blauwe muren, maar op andere dagen zak ik dieper en dieper in het zwarte water en zink ik als een anker dat langzaam naar de boden van de oceaan zinkt. Ik schreeuw om hulp maar het lijkt alsof mijn geluid alleen maar naar mezelf weerkaatst. Toen ik klein was maakte ik zandkastelen op het strand en ook al verwoestte de golven mijn creatie, ik was nog steeds trots. Ik zou zandkastelen bouwen tot ik de zon in het water zag zakken, tot mijn handen er pijn van deden. Op de dag van vandaag zijn de golven hoger en kan ik de kastelen vergelijken met mijn ribben. Mijn borstkas is als een bom en ik ben zò bang dat het ontploft als de demonen waar ik om 3 uur middernacht tegen vecht, sterker worden.
