Chapter 2 - First Day
My Gad!!!!!!!!!!!!! First Day ko dito sa America!!!
Totoo ba'to??? Nangyayari na ba toh!???
*
Pagkatapos kong kunin ang maleta ko, lumabas na ako at hinanap ang magsusundo sa akin.
"Maam Kathryn! Dito po!" Napatingin ako sa sumigaw ng pangalan ko.
Tinignan ko ang picture ng magsusundo sa akin sa cellphone ko, siya nga.
"Hi Manong Pedro" I smiled widely.
Kilala ko na siya dahil 5 years na siyang driver nila Vince dito sa America, ishenare ni Vince lahat-lahat,,, at! Hindi lang ako mag-isa sa bahay nila, may 18 years old na babae dun.
*
"Manong malayo pa po ba ang byahe?" Tanong ko kay mang perdro habang nakasakay sa sasakyan nila Vince.
"Mga 2 hours lang seguro maam." He smiled as he looked at me in the mirror.
I just nodded and take a nap.
*
WOW!! The only thing I could say as I walked towards the front door.
May Ghad!! Ang laki!!
"Maam, nandito na po si Maam Kathie." Sabi ni Manong kay Gina siguro?
Siya yung pinsan ni Vince. Mag-isa lang yan dito dahil yung pamilya niya nasa ibang bansa. Hindi naman daw takot dahil may yaya siyang tumatayong ina niya. Sabi ni Vince, may ugali daw si Gina kaya dapat maging good ako. Kulang kasi sa pagmamahal galing sa pamilya kaya ayan.
"Hello Gina." She looked at me head to toe then she just snob.
May ugali nga. May maid namang bumati sa akin.
"Welcome Maam Kathie. Come with me and I'll lead you to your room." She smiled at me.
Isang Amerikana. Sosyal pala dito eh.
"Okay." I smiled also and follow her as she walked up.
"Here's your room." She said as she opened the door.
WOW! Ang laki ng kwarto ko! May beranda pa. Tas!! PINK! Ang kwarto ko nasa pinakagilid parang para sa akin talaga?
"Excuse me. Can I ask?"
"Yes madam. What is it?" She answered.
"Did Vince told you to make this room cleaner and you should decorate this for me?" Tanong ko.
"Yes Maam. He told us to make this room nicer so you could be more comfortable."
"Oh-kay. Thank you." Pumasok na nga ako.
Minsan naguiguilty ako eh. Niloloko ko lang siya tas tingnan niyo, ginagawa niya lahat para sa akin.
I'll give it a try. After 2 months kapag hindi ko pa siya makikita, wala na. Nandito nalang ako para sa pangarap hindi para sa kanya pero kapag, may chance ako? Syempre, susulitin ko na ang oppurtunity.
Yes! I'm desperate. Pero, pag-ibig diba? Still I love him. Hindi nawawala yun. Ewan ko bakit ganun talaga ang epikto niya sa akin kahit noon pa wala na siya sa tabi ko. Sana, naalala niya parin nya ako ngayon. Pero habang tumatagal mas lalo akong nawawalan ng pag-asa pero! I will still fight!
