Η πριγκίπισσα του

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Μια φορά και έναν καιρό,

η πριγκίπισσα Βαλέρια αγάπησε παράφορα τον ιππότη Άρθουρ....

"Φοβάμαι να πω τη λέξη..." της χάιδεψε τα μαλλιά ενώ κοίταζε γύρω του αγχωμένος. "φοβάμαι πως κάποια μέρα θα ξυπνήσω και όλα θα είναι ένα ψέμα, πως θα σε χάσω..."

"Άρθουρ..." πρόφερε το όνομα του μελωδικά, "είσαι ο ιππότης μου αυτός που μου έκλεψε την καρδιά.."

"Σσσ μη λες τίποτα, δε θα επιτρέψω σε κανένα να σε βλάψει... ο πατέρας σου με εμπιστεύτηκε, προτιμώ να πεθάνω παρά να σου συμβεί τίποτα"

Ένας έρωτας απαγορευμένος, σε μια εποχή που υπήρχαν βασιλιάδες, πριγκίπισσες, ιππότες και επαναστάτες και η θρησκεία έπαιζε το ρόλο της τιμωρού. Ήταν αδιανόητο για μια πριγκίπισσα να παντρευτεί έναν φτωχό ιππότη παρόλο που ο ίδιος είχε κερδίσει την εκτίμηση του βασιλιά. Του είχα χαρίσει τον υψηλότερο τίτλο τιμής, για το ζήλο που είχε επιδείξει τα τελευταία χρόνια και την προσήλωσή στο βασιλικό θρόνο.

"Φοβάμαι, είμαστε αμαρτωλοί." του είπε η Βαλέρια καθώς κοίταζε τα αστέρια.. "εάν μας ανακαλύψουν θα σε κρεμάσουν, δε θα το αντέξω Άρθουρ, δε μπορώ να ζήσω μακριά σου..."

"Ούτε και εγώ..." την αγκάλιασε σαν μην υπήρχε αύριο... καθισμένοι στα βράχια μετρούσαν τα αστέρια του ουρανού. Εκείνη ντυμένη ως κοινή θνητή, με τα δανεικά ρούχα μιας υπηρέτριας και αυτός χωρίς το σπαθί του. Ερωτευμένοι περίμεναν το ξημέρωμα, μη γνωρίζοντας τη σχέδια είχε η μοίρα γι' αυτούς.

"Σε λίγες μέρες θα φύγω για τους αρραβώνες του ξαδέρφου μου..." του είπε λίγο πριν τον χαιρετήσει. Και όμως του έλεγε ψέματα διότι εκεί θα αντίκριζε για πρώτη φορά το πρόσωπο που διεκδικούσε την καρδιά της, τον πρίγκιπα τον οποίο ήταν γραφτό να παντρευτεί.

"Δεν τον εμπιστεύομαι, πάντα η οικογένεια τους είχε βλέψεις προς το θρόνο... θα πάρω περισσότερους στρατιώτες μαζί μου, δε θέλω να φοβάσαι..." Τη φίλησε τρυφερά στα χείλη, παρακαλώντας τους Θεούς να μην την κλέψουν ποτέ από εκείνον.

"Μαζί και στο θάνατο..." απάντησε εκείνη καθώς χανόταν στο σκοτάδι... "σε αγαπάω..." Και πράγματι τον αγαπούσε παραπάνω από τη ζωή της και θα έκανε τα πάντα για είναι μαζί του. Δεν του εκμυστηρεύτηκε ποτέ τις φοβίες, τα περίεργα όνειρα και τη γυναίκα που την επισκέπτονταν για να την προειδοποιήσει και ουσιαστικά να απαιτήσει το αυτονόητο. Αυτός ο έρωτας ήταν καταδικασμένος εξαρχής... η ίδια θα καλούνταν να παλέψει με κάτι τρομαχτικό, με την ίδια την απώλεια ίσως μαζί με το θυμό.