♤ Pocałunek Krwi ♤

Cz.1 "Nowe Wrażenia"

  Obudziłam się następnego dnia. Słońce leniwie wysyłało mi swoje promienie na twarz. Miałam ochotę zasunąć kotarę i spać przez cały kolejny dzień. W mojej głowie kłębiły się różne ,myśli na temat wczorajszego dnia.. Nevra odwołał się do zbyt drastycznego sposobu. Chociaż... naprawdę mi się to podobało.

Patrzyłam chwilę na sufit, rozmyślając o tym, co dziś robić. Potem zsunęłam nogi z łóżka i niemalże biegiem, podeszłam do szafy. Zauważyłam w niej mój stary strój, który miałam na sobie, podczas wizyty Huang Hua. Nie mogłam oprzec się pokusie i z uśmiechem na ustach, potańczyłam chwilę w tym ubraniu. Jest naprawdę piękny.

Gdy już miałam, nałożyć na siebie, swoje tzw. "robocze ubranie", usłyszałam pukanie do drzwi. Podskoczyłam ze strachu i szybko upchałam przebranie do szafy i w tempie dosłownie natychmiastowym, ubrałam się. Później, z lekko drżącym głosem, odpowiedziałam:                            - Proszę!                                                                       

Klamka poruszyła się, a w drzwiach ujrzałam znajomą niebieską czuprynę:                                              - Panienka wyspana?                                                                                                                                                           - Tak proszę Pana. - odpowiedziałam, z uśmiechem na ustach.                                                                         Ezarel zilustrował mnie od stóp do głów i zmrużył oczy:                                                                                     - Wiesz, że ta koszula jest tyłem do przodu? - zaśmiał się szyderczo, a jednocześnie mile.                   Myślałam, że spalę się ze wstydu. Szybko wyjęłam ręce z rękawów i obróciłam koszulę. Ezarel cały czas się szczerze śmiał. Odwróciłam wzrok, od jego wrednego uśmiechu:                                         - Już nawet Jamon, potrafi założyć zbroję z zamkniętymi oczami. Ty nawet z otwartymi sobie nie radzisz <3 . - zaśmiał się. Wyczułam nutkę sarkazmu w jego głosie.                                                                - Spodziewaj się mnie jutro w swoim pokoju. Przyjdę, gdy będziesz się ubierał i sama obrócę Ci koszulę na drugą stronę. - uśmiechnęłam się.                                                                                                           - Będę czekał :D. - odpowiedział, szturchając mnie w ramię. Ezarel, chwilowo spochmurniał:           - Miiko Cię oczekuje. Chce wiedzieć wszystko, co wydarzyło się wczoraj. - odpowiedział i wyszedł szybkim tempem z mojego pokoju, zostawiając mnie samą. 

Zamurowało mnie. Mam opowiedzieć o wszystkim.. "o wszystkim"?! Naprawdę nie chcę okłamywać Miiko na temat wywaru, jaki mi podano, ale muszę. Pocałunek z Nevrą, musi pozostać tajemnicą, nieważne czy była to moja wina, czy jego. Ale szczerze - wina leży po stronie Nas obojga. Ja nie chciałam wypić eliksiru, a Nevra chciał bym to zrobiła. Czuję się teraz głupio, z tego powodu..

Wyszłam z pokoju. Z Kryształowej Sali, słyszałam głos Ykhar, Alajeyi i Miiko. Zamknęłam za sobą drzwi i pewnie szłam korytarzem. Przed wejściem do Kryształowej Sali stał Leiftan. Grzechem byłoby, nie zagadać do niego:                                                                                                                                           - Witaj Leiftan. - uśmiechnęłam się.                                                                                                                                Odwrócił się do mnie i odwzajemnił uśmiech:                                                                                                         - Och, Vera. Co u Ciebie? - patrzył mi głęboko w oczy, rumieniąc się lekko.                                                  - Dobrze. Jestem wyspana i gotowa do działania.                                                                                                  - Co powiesz, później na wspólne śniadanie? Nie chcę znów zapomnieć. - zaśmiał się.                        - Oczywiście. - klepnęłam go po ramieniu.  - Wybacz, muszę iść spotkać się z Miiko - odparłam.      - Nie zatrzymuję się. - odsunął się, trochę bym mogła przekroczyć próg Kryształowej Sali.

Kryształ świecił jasnym światłem, gdzie nie gdzie, padały jego niebieskawe promienie. Wyglądało to naprawdę pięknie. Miiko stała niedaleko balustrad i rozmawiała z Ykhar, która starała się coś zapisywać, na kartce. Podeszłam powoli. Miiko zauważyła mnie dość szybko i sama do mnie podeszła, ze swoją laską w ręku:                                                                                                       - Dobrze, że jesteś. Powiedz mi - jak się czujesz po wczorajszym? Rozumiem, że to dość traumatyczne, gdy bliscy zapominają o Tobie. - spojrzała na mnie opiekuńczo. Ykhar i Alajea podeszły do Nas.                                                                                                                                                                     - Nie było to łatwe przeżycie, przyznaję. - powiedziałam z poważnym tonem.                                           - Wybacz, że zawracam Ci głowę od samego rana, ale czy mogłabyś po śniadaniu przyjść do mnie? Mam dla Ciebie zadanie.                                                                                                                                        - Mi akurat to bardzo pasuje. Nie chcę być bezużyteczna w Straży Eel.                                                         - Doskonale. - pomachała ręką. - Zostawisz Nas teraz same?                                                                             - Oczywiście.

Wyszłam pośpiesznie z sali. Przypomniałam sobie, o Leiftanie i ruszyłam marszem w kierunku Sali Drzwi. 

Wychodząc z korytarza, uderzyłam o coś twardego, a jednocześnie miękkiego. Już miałam upaść, gdy poczułam, ciepły dotyk na swojej talii. Uniosłam wzrok.                                                               Tak, to był Nevra.. :                                                                                                                                                                - Musimy częściej tak na siebie wpadać. <3  - uśmiechnął się do mnie. Ja odwróciłam wzrok, speszona.                                                                                                                                                                                   - Nikogo tu nie ma.. powiedz mi o co chodzi. - wyraźnie posmutniał i delikatnie ścisnął dłonie na mojej talii. Zarumieniłam się:                                                                                                                                            - Nevra.. ściany mają uszy. - spojrzałam mu w oczy. On nagle znów się uśmiechnął i zaproponował:                                                                                                                                                                        - Wieczór i noc, to czas szczerości. Przyjdę do Ciebie wieczorem, do pokoju, jeśli chcesz i porozmawiamy na poważnie.                                                                                                                                           Przytaknęłam. Nevra ustawił mnie na równe nogi i ucałował dłoń z uśmiechem na ustach. 

Skierowałam się w kierunku Sali Drzwi, oszołomiona i jednocześnie szczęśliwa, z takiego obrotu spraw.