Eve girerken derin bir nefes alıp girdim.O kadar çok yorulmuştum ki gezmekten ayaklarıma kara sular inmişti.Eve yorgun gelmiştim hemen odama çıkıp uyumak istiyordum.
Ama annem ve babamın kavgasını duyunca yorgunluğumu unuttum.Aslında alışmıştım artık kavgalarına.Önceden hiç kavga etmezlerdi hatta çok mutlu evlenmişler annem hep anlatır dururdu.Artık onların kavgalarından yorulmuştum odama çıkıp bir an önce uyumak istiyordum ama annem seslenince odama çıkamadım.
"Selen yanımıza gel çabuk!"demişti.Neden böyle emir vererek konuşuyordu ki bütün kızgınlığına bana püskürüyordu remen.Yanına gittiğim de çok kızgın bir o kadar da ürkek bakıyordu bana.Babam ise anneme bıkmış bir şekilde bakıyordu.
"Ne var anne işlerim var odama çıkmam lazım ne söyleyeceksen çabuk söyle"dedim ben de kızmıştım ona.Annem düşünüyordu aklındakini nasıl söyleyeceğini bilmez gibi.Bense onu dinlemek bile iştemiyordum arkamı dönüp gidecekken babam "Biz başanıyoruz kızım."demişti.
Duyduklarıma inanamıyordum biraz önce babam boşanıyoruz mu demişti.Sadece babama bakıyordum çok şaşırmıştım.Hiç bir şey demeden odama çıktım.Kapıyı kilitledim ve düşünmeye başladım.
Beni nasıl düşünmezlerdi?Ne yapacaktım şimdi,boşanırlarsa kimle kalacaktım?Kapıdan gelen sesle düşüncelerimden ayrılıp"Ne var?"dedim sesim sert çıkmıştı.Annem ağlamaklı sesle bir şeyler söylüyordu ama sesi anlaşılmıyordu.Sadece duyduğum şey"Kızım beni dinlemen lazım"oldu.
Ben bu söylediğine daha çok sinirlendeim neden dinleyecektim ki onu.O sinirle kapıyı açtım."Neden dinleyecekmişim seni?Siz beni hiç düşündünüz mü?Ne olacak boşanınca rahat mı hissedeceksin?Tamam ama öyle olsun,boşanın hiç bir şey istemiyorum artık sizden."dedim.
Annem hala ağlıyordu"Yapma kızım."dedi.Benimse gözümden bir damla yaş bile gelmiyordu.Hava almam lazımdı.Kapıdan annemi ittirip koşarak evden çıktım.
Evden çıktığımdan beri koşuyordum.Hava soğuktu.Soğuk hava yüzüme vurdukça üşüyor ama üşüdüğümü hissetmiyordum.Artık koşmayı bırakıp yürümeye başalmıştım.
Küçüklüğümden beri geldiğim parka gelmiştim.Burası beni her zaman rahatlatırdı.Gidip bir banka oturdum düşünüyordum.Ne kadar düşünmüştüm bilmiyorum.Saate baktığımda on bire geliyordu.Eve gitmek istemiyordum o yüzden Ceren'i aradım.Ceren benim ilkokuldan arkadaşımdı,hayata hep pozitif bakan,neşeli bir arkadaşımdı,her şeyimi bilirdi.
"Alo"dedi neşeli bir şekilde.Bense çok üzgündüm soğuk bir sesle ben de "Ceren"dedim.Bu halimi anlamış olacak ki "Ne oldu Selen?İyi misin?" dedi.Bense onun bu sorusuna cevap vermek yerine direk"Ceren bugün sizde kalabilir miyim?"demiştim.Ceren hiç düşünmeden "Tabi Selen kalabilirsin çabuk gel neler olduğunu bana gelince hemen anlatacaksın."demişti."Tamam."dedim üzgün bir şekilde ve telefonu kapattım.
Hemen bir taksiye atlayıp Cerenlerin adresini söyledim.Cerenlere vardığımda kapıyı zorla çaldım.Kapıyı Aynur teyze açmıştı şaşkın şaşkın bana bakarkeb Ceren gelip odasına çekiştimeye başladı beni.Aynur teyzeye hiç bir şey söylememişti.
Odaya girdiğimizde anlat dercesine bana bakıyordu.Gidip yavaşça yatağa oturdum.Anlatacak gücüm yoktu zorla yutkunarak söyledim."Ceren annemle babam boşanıyorlar."diyebilmiştim.Ceren bana ne diyeceğini bilmez bir vaziyette bakıyordu gidip sandelyeye oturdu."Peki ne olacak şimdi"demişti.Bu sorunun cevabını ben bile bilmezken ona nasıl cevap verecektim ki?
Yavaşça ona dönüp"Şimdi bunları konuşmasak zaten onları düşünmemeye karar verdim.Yarın evden ayrılıp kendime yeni bir hayat kuracağım onların olmadığı."dedim.
Yorumlarınızı ve votelerinizi bekliyorum :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İlk Aşk
Подростковая литератураBirbirinden tamamen zıt iki şey düşünün..... Siyah ve beyaz gibi. Acaba bu siyah ve beyaz birleşip bir griyi oluşturabilecekler mi?
