Jij en jij alleen

31

Laura

Wat een avond. Vanuit het ziekenhuis moest ik meteen door naar het bureau. Het is inmiddels half vijf in de ochtend. Omdat ik de hele avond, voor zo lang de avond duurde, bij Ryan was, moet ik een verklaring afleggen waar in ik dus verklaar dat hij echt bij mij was.

'Mam, ik zie je binnen een paar uren oké? Het gaat prima met mij en ik heb ook niks fout gedaan, geen zorgen.' Ik hang op en loop met een agent mee een verhoor hok in.

'Laura Honor, niet bekend bij de politie. Dat is een goed teken dame.' Glimt hij. Een zacht lachje verlaat mijn mond.

'Van Ryan Blake heb ik begrepen dat U de gehele avond bij hem was. Klopt dit?'

'Ja.' Ik schraap kort mijn keel. 'Jullie hadden lang gepraat, over wat?'

'Privé zaken uit het verleden.'

'Van jou of van hem?' Ik kijk hem vragend aan. 'Wat heeft dat te maken met dit?' De agent zucht en schraapt ook zijn keel. 'Wat is jullie band?'

'Weet ik niet, normaal praten we niet echt.'

'Waarom vertelde je dan prive zaken uit het verleden aan hem terwijl je nooit echt met hem praat?'

'Omdat ik nog altijd zelf mag bepalen tegen wie ik mijn prive zaken vertel en dat heeft, nogmaals, niets te maken met dit.' Ze proberen gewoon alles om Ryan ook maar op te pakken. Ze hopen waarschijnlijk dat we hebben gepraat over iets illegaals zodat ze hem alsnog kunnen oppakken. 'Zou Joy Camp ooit zelf drugs in kunnen nemen?'

'Nee.'

'U bent er ook zeer zeker van dat Ryan Blake het niet heeft gedaan?'

'Meer dan zeker, het zou nooit kunnen! Ik was de hele tijd bij hem en toen ik naar Joy ging, zou ik hem echt wel bij haar hebben zien staan, maar dat heb ik niet dus hij is onschuldig. Dat het zijn feest was betekent niet dat het zijn schuld is. Mag ik nu gaan?' Zeg ik bot.

'Ja, we zijn klaar en we weten genoeg.'

Ik sta op en loop het verhoor hok uit. In een rechte lijn verlaat ik het bureau en ga ik terug naar het ziekenhuis.

Ryan

Mijn cel deur wordt open gedaan. 'U bent als onschuldig verklaard. U mag gaan, maar er blijft een onderzoek lopen.' Vertelt een agent mij. 'Waarom mag ik opeens gaan?' Vraag ik overvallen. 'Laura Honor heeft een verklaring afgelegd en bevestigde jouw verklaring.'

Haastig kom ik mijn cel uit. Snel kijk ik rond. Nergens is ze te bekennen. Zelfs niet in de wachtkamer. Ze is meteen vertrokken. Waarschijnlijk weer terug naar het ziekenhuis wat ik snap. Vriendinnen gaan voor op slechte jongens zoals ik. Ik heb me weer eens beseft wat voor een slechte jongen ik ben door deze avond op het bureau, maar het verleden heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben dus veranderen zit er niet in. Ik ben wie ik ben en niet wie ik kan zijn.

Ik haal mijn spullen op die ik heb moeten inleveren bij de balie.

'Hallo, mag ik de spullen die op naam staan van Ryan Blake?' De receptioniste knikt vriendelijk en verdwijnt in een hok. Niet veel later komt ze terug met mijn jas, meer had ik niet bij me. Ze overhandigd mij mijn jas en ik verlaat het bureau. Zelf weet ik ook dat ik nog vaak moet terug komen, omdat het onderzoek nog loopt. Wat een gedoe allemaal weer.

Ik stap in mijn auto en rij naar huis.

Als ik thuis aankom, staat overal politie met linten en zwaai lichten. Overal ijsberen ze wat rond. Ze onderzoeken waarschijnlijk mijn huis. Ze hebben een bevel gekregen waardoor ze zonder mij toestemming mijn huis mogen onderzoeken. Ik mag hierbij mijn huis niet eens binnen komen waardoor ik dus in mijn tuin moet wachten.

Alle puinhoop van het feestje ligt er nog. Gelukkig maar, want dan kunnen ze misschien aanwijzingen vinden en dan kan dit allemaal snel achter de rug zijn.

Het voordeel van alleen wonen zonder ouders is dan ook wel dat ik eigen baas ben en dus geen gedonder heb met ouders.

Wel gedonder met de politie.

Dit feestje liep enorm uit de hand. Ik heb geen eens een meisje mijn bed in kunnen lokken en dat was mijn doel voor het einde van de avond.