Het kan niet

5

Als ik eenmaal op mijn bed lig voel ik me schuldig, Waarom doe ik zo?
Wat maakt het mij uit wat mijn ouders denken? Ik baal van mezelf, nu denkt Johan misschien dat ik hem niet meer wil! 

Ik spring op van mijn bed, schop de rotzooi in mijn kamer aan de kant en ren de deur uit.
Snel fiets ik zo hard als ik kan naar Johans huis toe, als ik er na een tijdje ben spring ik van mijn fiets en ren naar de voordeur.

Mijn haar zit door de war en ik ben doorweekt. Nu pas merk ik dat het regent, ik veeg mijn natte haar uit mijn gezicht en bel aan.

Zenuwachtig sta ik voor de deur, totdat ik geluid hoor. Iemand rent van de trap af en dan gaat de deur open.
Een klein meisje, van ongeveer 10 jaar staat in de deur opening. Het meisje heeft kastanje bruine haren tot haar schouders en grote, blauwe, amandelvormige ogen.
Ze kijkt me nieuwsgierig aan.

"Wie ben jij?" vraagt ze.
"Ik ben Perrie" zeg ik en kijk haar  aan.

"Wat kom je doen?" vraagt ze fronsend. "Ik kom voor Johan" zeg ik en glimlach voorzichtig.

Het meisje kijkt me even aan, maar rent dan naar boven. 

Na ongeveer 5 minuten komt Johan de trap af lopen, ik voel me ongemakkelijk en glimlach verlegen.

"Wat kom je doen?" vraagt hij een beetje boos.

"Ik kan het uitleggen!" roep ik machteloos en probeer zijn blik te vangen. 

"Je hoeft niks uit te leggen, het is al duidelijk" roept Johan en gooit met een knal de deur dicht.

Langzaam loop ik terug naar mijn fiets, ik maak het zadel droog en ga dan weer op weg naar huis.