Het kan niet

7

De volgende ochtend word ik wakker en zie ik dat Lara nog ligt te slapen, ik draai me nog eens om, maar slapen lukt me niet meer. Mijn gedachtes gaan alle kanten op, ' Waarom vergeeft Johan mij niet?'. ' Ben ik dan echt zo slecht om dit voor hem achter te houden?'. Ik besluit uit bed te stappen en naar beneden te gaan, daar zit iedereen al te ontbijten. Ik ga aan tafel zitten en krijg een mok warme Zoethout thee, mijn favoriet (wat ze ondertussen weten), waar ik voorzichtig een slokje van neem. Ik klets wat met Lara's ouders en Naomi, en na een tijdje komt ook Lara bij ons zitten. Met moeite krijg ik een beschuit met hagelslag weg, waarna ik mijn spullen in de vaatwasser zet en besluit naar huis te gaan. Ik zeg iedereen gedag en stap op mijn fiets. Het is een prachtige, zonnige dag, er staat bijna geen wind. Ik zie dat het heeft gevroren en bedenk me dan dat ik geen wanten of iets mee heb, nouja dan niet. Genietend van het heerlijke weer rijd ik naar huis, waar ik met rode handen van de kou aankom. Als ik binnenkom roep ik dat ik thuis ben, maar er komt geen antwoord. Ik neem een glas water, pak een banaan en loop naar mijn kamer. Daar plof ik neer op mijn bed en pak mijn telefoon uit mijn zak. Ik zie dat ik door mijn ouders ben gebeld, maar besluit er even niet op te reageren. Als ik mijn telefoon ontgrendel zie ik de foto van mij en Johan. Hij is genomen toen we in het park waren en iemand aanbood een foto te maken. We kijken lachend naar elkaar en naast ons zit een klein jongetje op de grond met zijn auto's te spelen. De foto maakt me blij, maar tegelijk voel ik een steek in mijn hart van verdriet. Ik slik een traan weg