How to lose Hazza in 10 days || h.s. [dutch]

Day #7 * three days to go

---   Day #7 * three days to go   ---

Better a cruel truth than a comfortable delusion

Wat de toekomst zou brengen, wisten ze ook niet. Hoe konden ze dat ook weten, ze wisten niet eens aan welke vreemde ziekte ik leed.

--

Slaapdronken zet ik me recht. Ik strek mijn arm en pak mijn gsm. Hoopvol werp ik een blik op het schermpje. Geïrriteerd gooi ik het ding weer weg, terug naar waar hij vandaan kwam.

Ik laat mijn woede de vrije loop en boks vol overgave mijn hoofdkussen, om me er daarna verslagen op te laten vallen. Nog steeds niets. Rotgsm. Hoewel ik lang geslapen heb, ben ik nog steeds vreselijk moe. Hij heeft vast de hele nacht door mijn onderbewustzijn gespookt, geen wonder dat ik zo moe ben...

Ik sluit mijn ogen en probeer mijn innerlijke rust te hervinden. Zo opgefokt zijn helpt me gewoonweg niets vooruit. Dat wéét ik. Maar het is best moeilijk om er iets aan te veranderen.

Hard geklop haalt me uit mijn poging-tot-zen-zijn. Zuchtend krabbel ik recht en open ik de deur.

Verbaasd staar ik hem aan. Waarom had ik dit nu even niet zien aankomen? De woede in mij neemt de bovenhand, gewoon bij het zien van zijn gezicht. Hoe durft hij?! Mij eerst negeren en dan weer gewoon komen opdagen en me voor een voldongen feit plaatsen. Ik zweer het je: hij heeft geluk dat ik geen bliksemschichten kan schieten met mijn ogen.

"You," mompel ik, duidelijk geïrriteerd door zijn lef om plots toch langs te komen.

"Me," fluistert hij bevestigend.

Ik zie dat hij zich ongemakkelijk voelt. En ergens geeft me dat voldoening. Hij boet dan toch tenminste een klein beetje voor de horrordag die hij me gisteren heeft bezorgd. En eerlijk? Stiekem ben ik blij dat hij dan toch nog wat met me te maken wil hebben. Maar dat klein beetje trots in mezelf weigert dat toe te geven.

"What are you doing here?" vraag ik hem op de man af.

En mijn vraag is een uiting van oprechte interesse. Waarom kon hij gisteren niet eens de telefoon opnemen en staat hij nu voor mijn neus?

Hij kijkt me pijnlijk aan. Blijkbaar toch een hele moeilijke vraag dan... En als hij het niet weet, hoe moet ik het verdorie dan weten?! Mijn frustratie haalt weer de bovenhand. Ik kan het niet laten om er nog een sneer aan toe te voegen.

"Your phone told me you didn't want to talk to me again. Ever," zeg ik bitsig.

Hij heeft me gisteren de ergste dag uit mijn leven bezorgd, en hij mag het weten ook. Nu is het zijn beurt om mij boos aan te kijken. Oké, ik geef het toe, wat ik net zei was er misschien wel wat over.

"C'mon! I can't take it anymore!" briest hij ineens vanuit het niets.

Geschrokken kijk ik hem aan. Daarnet was hij nog het geslagen hondje dat me zielig zat aan te kijken, en nu lijkt hij net een rottweiler in de aanval.

"Explain it to me!" gaat hij met verhoffen stem verder.

Ik sta aan de grond genageld. Dit is een kant van hem die ik niet ken. En ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan. Tranen van radeloosheid wellen op in mijn ooghoeken, maar ik verbijt ze. Hij mág ze niet zien.

"How can you ask me to understand when I know nothing at all. The only message you give me is that I need to stay away from you," vervolgt hij nu kalmer.

Opgelucht haal ik adem, hij lijkt weer iets meer zichzelf.

"Please explain," smeekt hij me haast.