How to lose Hazza in 10 days || h.s. [dutch]

Day #4 * six days to go

---   Day #4 * six days to go   ---

What you need and what's good for you, isn't exactly the same thing

Dus elf maanden geleden stapte ik, onder lichte dwang van mijn moeder, naar de dokter. Hij was duidelijk bezorgd. De vraagtekens in zijn ogen voorspelden weinig goeds. Onheil leek met de seconde dichterbij te sluipen. 

--

Ik geef het toe, ik heb hem nodig. Maar dat betekent niet dat hij ook goed voor mij is. Ofja, niet hij is slecht. Maar dat ik bij hem wil zijn is slecht. Niet alleen slecht voor mij maar ook voor hem. Vooral voor hem.

Zijn geduld raakt op. De onverschilligheid in zijn stem doet mijn hart samenknijpen. De ondeugende sprankel in zijn ogen die plaats heeft gemaakt voor kilte, doet me panikeren. Ik heb hem nodig, hoe erg ik hem ook van me probeer af te duwen.
Eerlijk? Ik weet niet wat ik wil. Ik wil dat hij uit mijn leven verdwijnt, en ik uit het zijne. Enkel en alleen omdat dat rationeel gezien het slimste is. Maar anderzijds zou het me innerlijk verscheuren als hij ons zonder slag of stoot zou opgeven. Ik wil van hem dus het onmogelijke: twee uitersten die onverenigbaar zijn.

De muur voor me is ineens wel heel erg interessant. Zijn onderzoekende blik maakt me zenuwachtig. Na enkele minuten kan hij de oorverdovende stilte niet langer verdragen. Gelukkig. Zijn stem prikt de kwetsbare luchtbel van stilte stuk, uiteenspattend in chaos. Chaos in onze hoofden én in onze woorden.
"If you don't tell, I can't help," probeert hij me over de streep te trekken - alsof hij weet dat ik bijna zwicht, alsof hij weet dat ik hem niet kan blijven negeren, alsof hij weet dat het me steeds meer moeite kost hem in het ongewisse te laten.
Maar ik volhard.
"I can't... You can't," breng ik verwarrend uit, nog steeds zijn blik ontwijkend.

Zijn vingers onder mijn kin dwingen me om omhoog te kijken, recht in zijn ogen. Vragend en licht gefrustreerd boort hij zijn groene kijkers in de mijne.
"C'mon," pusht hij, "if you haven't lost your voice, you can tell."
Gekwetst kijk ik hem aan. Als het zo makkelijk was, zou ik er toch ook geen probleem over maken?! Komaan nou... Ik zend hem een boze blik en schud langzaam mijn hoofd.
"No, I can't!" bries ik.
Ik lijk, voor de zoveelste keer al de afgelopen dagen, een wandelende rollercoaster van emoties. Ik ben woedend, woedend dat hij alles minimaliseert - als alles zo simpel was als wat hij in zijn perfecte leventje zag, dan was ik nu waarschijnlijk even naïef als hij. Ik ben triest, boos op de wereld. Ik wil hem niet achterlaten, ik wil niet dat zijn onvoorwaardelijke liefde voor mij stopt. Ik vraag me af wat ik de wereld ooit misdaan heb, dat ik zo'n straf verdien...

Tranen rollen non-stop over mijn wangen. Hij kijkt me met grote ogen aan, duidelijk geschrokken van mijn reactie. De kilte in zijn blik is verdwenen.
"I'm sorry," mompelt hij, amper verstaanbaar.
Ik negeer zijn woorden. Ik heb zijn woorden niet nodig. Enkel een knuffel. Ik rol me op een bolletje, mijn armen rond mijn knieën gevouwen. Gelukkig heeft hij geen woorden nodig om te begrijpen wat ik nodig heb.

Al snel voel ik zijn stevige armen om me heen. Zijn bonkende hartslag is duidelijker aanwezig dan anders. Bezorgdheid. Onrust. En toch schuift hij het aan de kant, gewoon omdat ik dat er nu niet bij kan hebben.
"Sshhh," probeert hij me te kalmeren.
En wonder boven wonder lukt het hem nog een beetje ook. Zijn hese rustige stem lijkt in mijn hoofd een kalmerende song, alsof dit geluid me alles doet vergeten. Voor ik het goed en wel besef, glijd ik weg in een diepe slaap.
Perfectie. Zijn armen rondom me. Zijn tedere stem die me in slaap wiegt, slaap zonder nachtmerries dit keer.

The most important things are the hardest to say

 

 

____________________
***AN
Wow, ik word er zelf een beetje emotioneel van...

Btw: heel erg bedankt voor jullie votes en lieve comments :)) Vind ik echt super <3

En als je tot hiertoe een stille lezer was:
Vote?        Comment?        Follow?               Alsjeblieft... /angelface
Misschien een kijkje nemen bij mijn andere verhalen?