İyice zayıflamıştım. Kendimde değildim yani. Artık zaman benim için durmuştu.
-Yani tedavi süreci ve ilaç kullanımı bitti değil mi Doktor Bey.
-Evet, kalan son bir kaç ayınızı istediğiniz gibi geçirebilirsiniz.
Aslında bu gerçeğe kendimi daha önceden hazırlamıştım. Evet doğru ben artık ölüyordum. Hastaneden çıkıp kaldırımda yürüyünce bi soğukluk hissettim içimde, galiba bu ölümün bana değmesiydi. Yürüdükçe yanımdan hiç bir şey yokmuş gibi geçip giden insanlara söylemek istediğim tek bir şey vardı. "BEN ÖLÜYORUM." Bağırmak Çağırmak istiyordum içimden fakat boğazım düğümlenmişti sanki. Tek kelime edemiyorum. Bende belki de yıllardır yaptığım en iyi şeyi yaptım. Sustum. İçime attım. Beni içten içe çürüten şey buydu her halde. Susmak.
Yalnızlığım. Galiba artık o da beni terk etmişti. Peki ya ölünce annem ve babam hatırlarlarmıydı beni, hiç olmazsa defnederlemydi? Belki de o zaman hatırlarlardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Akıl Oyunlarım
Teen FictionKısa bölümler halinde sizleri sıkmadan bir hikaye yayımlayarak kitabı tamamlamak istiyorum. Yorumlarınız ve yıldızlarının değerli. İyi okumalar.
