SIR

Yetimhane

Multimedia:Feyza, Emir ve Damla'nin  çocukluk halleri
✴✴✴✴✴✴✴✴✴✴✴✴✴✴✴✴
    Adım Feyza.9 yasindayim.Kendimi bildim bileli,bu yetimhane-
deyim.Annem ve babam yetimhane bakıcımin anlattığına gore bana acımadan, daha kucucukken hayatın tüm zorluklarına yalnız başıma katlanmam için buraya terk etmisler beni.Onlara karşı büyük bir nefret besliyorum.Onlari dusundukce aglayasim geliyor.Ama aglamam gerektiğini biliyorum.Cunku bu yetimhanede ailesi onlari terk etmis bir suru arkadasim var.Onlarin da aileleri  acimamis,daha bebekken onlari buraya birakmislar.Bu arkadaslarimdan bana en çok destek olan Damla.Damla benim en yakin arkadasim.Hatta arkadaştan öte o.Birde,Emir var.Emir ve Damla kardes.Her ikisiyle de kendimi bildim bileli aynı odada kaliyorum.Her ikisini de çok seviyorum.Fakat Emir bu aralar bana çok değişik davranıyor.Beni farklı anlamda sevdiğinden şüpheleniyorum.Bu arada,bu yetimhane deki bazı yakin arkadaşlarımı zengin çiftler evlat edindiler.Onlari çok özlüyorum. Onları tekrar görmeyi çok istiyorum. "
  Yeni aldığım hatıra defterimi, son cümleleri yazdıktan sonra kapadım.Tam o sırada  yemek vaktinin geldiğini bildiren  zil çaldı. Yemekhaneye dogru yürümeye basladim.Bugun cumartesiydi.Okul yoktu. Her öğle yemeginde çıkan köfte patates  ve çorba nin kokusunu alabiliyordum.Adimlarimi hızlandırdım ve yemekhaneye sonunda ulaştım.Gozlerimle Damla'yı aradım.Daha sonra Emir'i gördüm.Yanindaki Damla'yı fark etmem geç olmadı.Damla'nın yanına geçtim.Hala küçükler kadrosunda yer aldığımiz icin yemeklerimiz önümüze getiriliyordu.Buna sinir olmuyor değilim.Herkes yemeğini yemeye başladı ve  yemekhane derin bir sessizlige gomuldu.Yemekleri bitirdikten sonra beni müdürümüz Salih Tekin çağırdı.Saskinlikla gittim çünkü beni bugüne kadar hiç yanına cagirmamisti.Yanina gittiğimde konuşmaya basladi:
-Feyza kızım nasılsın?
-Iyiyim, teşekkür ederim Salih amca.Siz nasılsınız?
-"Bende iyiyim kızım. Sana bir haber vermek için çağırdım seni yanıma.Pazartesi günü  seni evlat edinmek için bir aile almaya gelecek.Okul çıkışında seni görmüş ve çok sirin bir kız olduğunu  düşünmüşler. Çocuklari da hiç olmuyormuş.Seni evlat edinmeye karar vermişler."
     Tek kelimeyle soktaydim Konuşamıyordum.Ben buradan ayrılmayı hiç istemiyordum.Burada arkadaşlarım vardı. Damla vardı. Ben..Ben..Istemiyordum.Onlari bir daha belki de asla goremiyecektim.Ama karar bana ait değildi.Hayir diyemezdim.
-"İyi misin yavrum?Galiba şaşırdın.Neyse sen eşyalarını topla arkadaşların ile vedalaş.Artik yeni bir aile ediniyorsun.Bunun keyfini çıkartmalısın."
 

Bişey diyemedim.Odama gittim.Yataga kendimi attım ve ağlamaya başladım.