Ήταν Δευτέρα κι αυτή την ημέρα πάντα τη σιχαινόμουν χωρίς να έχω ιδιαίτερο λόγο. Εκείνη τη Δευτέρα του Μαϊου όμως τη μίσησα γιατί χτύπησε το τηλέφωνο μου και μ ενημέρωσαν πως πέθανες κι εγώ; Δεν πρόλαβα να χαρώ τις στιγμές μαζί σου πριν φύγεις για το μεγάλο ταξίδι ούτε και να κρατήσω το χέρι σου στις τελευταίες σου στιγμές.
Ξαφνικά συνέβησαν όλα. Έφυγες χωρίς καμία προειδοποίηση και δεν είχα καν μια ευκαιρία να πάρω το αεροπλάνο να τρέξω κοντά σου. Γιατί με άφησες; Ρωτούσα τη μάνα μου που αδυνατούσε από το κλάμα να μου απαντήσει. Με πήρε μόνο μια αγκαλιά λέγοντας μου πως θα με βλέπει από εκεί ψηλά και θα είναι περήφανος για τη κόρη του.
Για τον εαυτό μου εγώ προσωπικά δεν είμαι. Μπαμπά σε είχα ανάγκη περισσότερο από τη ζωή μου στο εξωτερικό και τη καλή δουλειά. Προτιμούσα να κλαδεύω τα δέντρα σου, να πηγαίνουμε βόλτα με τα ποδήλατα κοντά στη παραλία παρά να περπατάω στους πεζόδρομους με τα μαγαζιά και το κόσμο.
Θυμάμαι πως γέλαγες όταν στο υπενθύμιζα και μου χάιδευες το μάγουλο "θα χαραμιζόσουν εδώ" μου έλεγες. Με μισή καρδιά σε αποχαιρετούσα σέρνοντας τη βαλίτσα μου. Επιστρέφοντας στη "βάση" μου όπως την αποκαλούσες έβρισκα στο εσωτερικό της διάφορα δωράκια. Σου άρεσε να μου κάνεις έκπληξη.
Τη τελευταία φορά έβαλες μέσα ένα μακραμέ βραχιόλι με μια καρδιά να κρέμεται στο πλάι. Το φοράω συνέχεια και δεν θα το έβγαζα για κανένα ακριβό δώρο, ποτέ. Είναι ανεκτίμητα όσα πράγματα μου έδωσες και δεν εννοώ μόνο τα υλικά. Αυτά είναι λεπτομέρειες κι εσύ μου έδωσες αξίες.
Ναι ήσουν υπέροχος πατέρας και μου δίδαξες πολλά. Μου έδωσες μαθήματα που ξεχνούν στα σχολεία να παραδώσουν. Μιλάω για τα μαθήματα ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας και δυναμισμού. Μπαμπά μου εσύ μου έμαθες να βλέπω τη καρδιά και ποτέ το πορτοφόλι.
Να βοηθάω χωρίς να απαιτώ ανταπόδοση, να μιλάω όταν νιώθω πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σωστοί απέναντι σ εμένα ή στους ανθρώπους που αγαπώ. Να πολεμάω το άδικο και να μην πτοηθώ από πιθανούς εχθρούς που θ αποκτήσω, να μη πτοηθώ, να μην τα παρατήσω. Με ήξερες καλά..
Καθόσουν απέναντι μου και με διάβαζες σαν ανοιχτό βιβλίο, μου επισήμανες τα λάθος κεφάλαια. Ομολογώ πως είσαι ο μόνος που τόνισε τα ελαττώματα μου με όμορφο τρόπο. "Είσαι αναβλητική και παραιτείσαι εύκολα από την ίδια σου τη προσπάθεια" είπες, δίκιο είχες. Πάνω στη παρόρμηση μου τα τίναζα όλα στον αέρα αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο πιεζόμουν.
