A Short Story | Compleet

A Short Story - Dutch/Nederlands

All Rights Reserved © 2014 Heleen Onstenk en Lisa-Hélène de Lange

Bella's POV

“Edward?” fluisterde ik, terwijl ik uit mijn raam naar buiten staar. Ik probeer alles weer op een rijtje je te krijgen.

Gistermiddag waren alle Cullens ineens weg, ze waren niet op school. Ik zocht er niks achter, want dat gebeurt wel vaker. Toen Edward ’s avonds ook niet langs kwam begon ik me af te vragen waar hij eigenlijk wel niet was. Dus ik had het geweldige plan om vanochtend langs het huis te gaan van de Cullens. Eenmaal daar aangekomen zag ik iets verschrikkelijks. Waar waren de dure auto’s? En de mooie ramen en muren van het huis? Ik zag een oud huisje wat verschrikkelijk bedekt was met klimop en andere planten. Alle luxe van het huis weg. De grote mooie ramen waren er niet meer. In plaats daarvan zat er gaten in het huis en het leek alsof hij ieder moment kon gaan instorten. Ik heb daar wel 10 minuten lang in shock naar het huis staan kijken. Hoe kan dit?

Uiteindelijk was ik terug naar huis gegaan en besloot om nog even een dag te wachten. Edward zou vanzelf wel weer opduiken toch? Hij kan voor zichzelf zorgen.

Nu loop ik door mijn kamer heen en start mijn computer op. Ik had alle foto's van mij en Edward opgeslagen op de computer en ik wil ze nu heel graag zien, maar als ik naar mijn documenten ga staat er niks in. Geen foto's, geen video's. Helemaal niks meer. Alles was weg. Hoe kan dit?

"CHARLIE!" Roep ik terwijl ik in paniek naar beneden ren.

Verschrikt kijk Charlie hij op. "Ja Bells, wat is er?" vraagt hij bezorgd.

"Waar zijn de Cullens?" mijn zicht word wazig door de tranen die in mijn ogen verschijnen.

"De Cullens?" vraagt Charlie verbaasd.

"Ja! De familie van mijn vriendje! En mijn vriendje ook, waar is Edward? Waar zijn ze gebleven?! Waarom zijn ze niet meer thuis?" Zeg ik heel snel.

"Bells, waar heb je het over? Ik ken geen Cullens. En ook geen Edward." Charlie kijkt nu heel erg verward, maar ook bezorgd om mijn psychische toestand.

"Jawel! Je kent ze wel! En Alice! Je houdt van Alice, je vindt haar geweldig!" zeg ik gestrest, waarom kent hij ze niet meer?

"Bella, ik ken geen Alice. Je zit je dingen te bedenken." Zegt Charlie erg rustig.

In mijn hoofd raak ik helemaal in paniek. Hoe kan dit?! Dit is onmogelijk. Ik loop het huis uit, zonder ook maar iets tegen Charlie te zeggen. Ik stap in mijn auto. Ik ga even een stukje rijden, misschien klaart mijn hoofd dan een beetje op.

Zonder ook maar te weten waar ik nou precies heen rijd kom ik uiteindelijk aan bij het La Push reservaat. Dat is niet zo'n slecht idee, Jake bevestigd wel dat ze hebben geleefd. Hij zal wel weten waar ze zijn. Dat is zijn taak nou eenmaal, toch?

Ik stop bij zijn huis en vindt hem terwijl hij aan het sporten is. "Jake?" vraag ik voorzichtig. Zodra hij opkijkt ga ik verder. "Weet jij waar Edward is? Zijn ze door jullie territorium gekomen?" ga ik verder.

"Territorium? Bella waar heb je het over?" zegt Jake op een ongeruste toon.

"De Cullens? Je weet wel de vampieren die niet op jullie land mogen komen? Omdat weerwolven en vampiers niet samengaan?" vraag ik hem.

"Bella! Ben je high of zo? Waar heb je deze onzin verzonnen? Er bestaat niets zoals vampieren en weerwolven? Heb je weer iets te veel gelezen?" vraagt Jacob nu. Hij kijkt me aan alsof ik gek ben geworden en voor de zoveelste keer vandaag komt de paniek weer naar boven.

"Nee! Ik weet het zeker! Jij en Sam! En Seth en Lea! Jullie zijn weerwolven!" Ik begin steeds harder te praten, de panike duidelijk in mijn stem.

"Bells, rustig. Je weet dat dat niet zo is, kalmeer!" probeert hij. Maar ik kalmeer niet, ik ga steeds harder schreeuwen.