De reis van Marie

Hoofdstuk 2

Twee dagen later bekijkt Marie boos haar telefoon. Joanne heeft behoorlijk veel lef om haar hier naartoe te sturen.  Voor de zoveelste keer probeert ze haar zus te bellen, maar het bereik in Oeganda is ver te zoeken. Marie zucht en klapt haar mobiel dicht. Dan niet. Ze zit al twee dagen in een luxe resort, omringd door gelukkige koppels en schreeuwende kinderen. In haar tent is het 's morgens te warm en 's avonds te koud. Daarom brengt ze haar meeste tijd door in de ontbijtzaal. Van de receptionist hoorde ze gisteren dat er van alles te doen is in de omgeving. Glimlachend drukte hij haar een gids in de hand. Ze schuift haar bord fruit weg en bekijkt de voorkant van de gids. Er staat een aap op en ze vraagt zich af waarom. Waarom zou een mens helemaal naar Oeganda reizen om een aap te bekijken die je ook in de dierentuin kunt zien? Niet dat ze daar in het recente verleden geweest is. Haar eetlust was de laatste maanden al vaak afwezig, maar hier in dit vreemde land heeft ze maar nauwelijks trek. In tegenstelling tot de andere gasten is ze eigenlijk niet bruiner geworden. Onzeker kijkt ze naar haar huid en daarna om zich heen. Ook haar kleding is anders dan de in zonnejurkjes en hawaii-blousjes rondlopende toeristen. Zachtjes slaakt ze een zucht. Dit is niets voor haar. Ze is hier niet op haar plek en ze wilt naar huis. Naar de knuffels van Ben en naar haar veilige bed. Joanne had dit niet voor haar moeten regelen, want ze kan hier niet genieten. Ze kan nergens genieten en daar is ze zich terdege van bewust. Maar hier wordt ze nog eens extra met haar neus op de feiten gedrukt. Want hier gaat men juist naartoe om te genieten, om te leven. Marie sluit haar ogen en wrijft over haar slaap. Het is pas elf uur 's morgens en ze verlangt nu alweer naar haar bed. Vanbuiten hoort ze vrolijk gegil en ze kan het niet laten om haar ogen te openen en door het raam te kijken. Een man rent achter een vrouw aan, waarschijnlijk zijn vrouw, en besproeid haar met een tuinslang. Een medewerker van het resort rent achter hem aan en probeert de tuinslang in handen te krijgen. Boos vraagt hij aan hem of hij zich er bewust van is dat er droogte heerst in Oeganda. Met pijn in haar hart ziet Marie het tafereel aan. Ooit was ze ook zo onschuldig en gelukkig geweest.

In Lissabon leunde Lesley tegen haar aan. Glimlachend vroeg hij of ze zich eerst wilde opfrissen of eerst de stad wilde verkennen. Hij wist haar antwoord al en diepte de reisgids uit zijn tas. Marie keek het raam uit en gleed met haar hand over haar buik. De kleine heuvel die onder haar haar jurk glooide was het bewijs van hun liefde. Veel geld voor de huwelijksreis hadden ze niet gehad, maar Lesley vond dat een huwelijksreis erbij hoorde en had wat geld opzij gezet zodat ze naar Lissabon konden reizen. En nu waren ze hier. Ze kuste Lesley op zijn voorhoofd en hij legde zijn hand op haar buik. Zacht fluisterde hij dat hij niet gelukkiger kon zijn dan hij nu was. Marie legde haar handen in zijn nek en hij trok haar in een liefdevolle knuffel. Die nacht sliepen ze niet veel en de volgende ochtend bestelden ze een uitgebreid ontbijt op bed. Marie lag in bed en keek loom naar Leslie, die naakt naar de badkamer liep. Die dag gingen ze Lissabon in. Ze bezochten de wijken Alfama en Bairro Alto en Marie werd verliefd op de schattige straatjes en gekleurde huisjes. Tussen de huizen hing de geur van verse vis en groenten en op de terrasjes zaten mensen genietend naar de zon te kijken met een glas wijn in de hand. Marie keek haar ogen uit. Lesley wilde een brouwerij bezoeken en Marie slenterde achter hem aan. Die avond aten ze in een chique restaurant aan de oever van de Taag. Verliefd keek ze naar haar man. Lesley at zijn kreeft met smaak en er hing een druppel romige saus in zijn mondhoek. Lachend veegde ze de druppel weg. Ook hij grinnikte en in het donker liepen ze terug naar hun hotel. Het maanlicht bescheen de straten en het langzaam stromende water van de Taag. Nog nooit had Marie zo'n perfecte avond gehad. En nog nooit was ze zo gelukkig geweest. 

Vermoeid staart Marie voor zich uit. Het was waar, ooit was ze onschuldig en gelukkig geweest. Maar van die gevoelens is weinig overgebleven. Voorzichtig staat ze op, een beetje duizelig door de hitte en de herinneringen. Op dat moment neemt ze een besluit. Joanne wilt haar weg hebben? Joanne wilt dat ze op reis gaat en zichzelf weer terug vindt, dat ze weer gelukkig wordt? Oké, dan zal ze daar haar best voor doen. Maar wel op haar eigen manier. In dit resort kan ze niet langer blijven. Dat is niets voor haar, nooit geweest ook, want zo zit ze niet in elkaar. Ze wilt niet vertroeteld worden, niets van het echte leven mee krijgen. Ze heeft haar hele leven voor haar moeder gezorgd en ze kent de donkere kanten van de wereld. Ze is beslist niet bang om die donkere kanten hier in Oeganda uit de weg te gaan. Snel loopt ze naar haar tent. In het park staan hoge bomen, waarschijnlijk bananenbomen en palmen. Overal hoort ze het getjirp van vogels. De paden van aangestampte modder zijn vanochtend een beetje zacht en blubberig, dat zal wel komen doordat het afgelopen nacht geregend heeft. Doelbewust begint ze met inpakken. Veel heeft ze niet bij zich, want om materie geeft ze niets. Ze vouwt haar degelijke kleding op en legt het in haar tas. Daarbovenop legt ze de brieven van Lesley en de foto die op hun bruiloft gemaakt werd. Ze bijt op haar lip en ritst snel de tas dicht. Voor het gevecht tegen haar verleden is ze nog niet klaar, maar het gevecht voor de toekomst kan ze niet vermijden. Met haar tas in de hand loopt ze de tent uit, naar de receptie. De vrouw achter de balie kijkt haar verbaasd aan wanneer ze zegt dat ze graag wilt uitchecken. Dat is niet vreemd, want Joanne heeft voor vier weken geboekt. Waarom zou iemand zoveel eerder willen uitchecken? En dat nota bene in dit prachtige resort, waar de medewerkers dag en nacht voor je klaar staan en alles precies perfect verloopt. En juist daarom belt ze een taxi terwijl ze haar tas op tilt en door de met vrolijke bloemen versierde openslaande deuren naar buiten loopt. Perfectie verstikt haar, want het doet haar denken aan alles wat ze ooit had en nooit meer terug zal kijken. Met een leeg gevoel strijkt ze over haar platte buik. Daarna stapt ze vastberaden de taxi in. Ze vertelt de chauffeur dat ze naar het centrum van Kampala wilt. Hij knikt en rijdt de hobbelige weg op. Ze ademt diep in en uit om het misselijke gevoel tegen te gaan. Wat zijn de wegen hier belabberd slecht. Ze slikt herinneringen aan andere keren dat ze misselijk was weg. Nu even niet denken aan de baby, of aan Lesley. Marie staart stilletjes uit het raam, dat vies is van al het zand. En dat is dan ook wat ze ziet als ze naar buiten kijkt, zand. Overal ziet ze zand. Voor hen rijdt een bus van het openbaar vervoer, die duidelijk betere tijden heeft gekend. Uit de uitlaat komt zwarte rook en de banden zijn veel te zacht om over deze slechte weg te rijden. Hier en daar staat een verdorde boom of wat struikgewas, maar verder is er niets. Daarna tuurt ze naar voren. In de verte ligt de stad, als een dreigende en onheilspellende oase in het niets. Want de rookpluimen en krottenwijken mogen dan dagelijkse realiteit zijn voor de Oegandezen, voor Marie is dit alles erg ver van haar bed. Maar het belangrijkste is dat het haar niet zal herinneren aan haar perfecte verleden dat zo imperfect aan een einde kwam.