화양연화 pt.2 (WaB 2일) [Completed]

Lost 010

(A: P.S: Wala na pong Epilogue,next is a Jin fanfiction coz I ♡ his Vir-Jiness to Namjoon.)

#LostEpilogueTheEnd

----------

E P I L O G U E

After 5 years...

(Seulgi's)

Natutulog kaming magkatabi ni Jimin nang may nagring sa tabihan ko.

"Uhmm yeobo sagutin mo na ang tawag."inaantok na sabi ni Jimin.

Nasa kabilang kwarto ang 4 years old naming anak na si Jiyoon,babae kasi siya kaya he's rooting for a girl kaya lang busy ako sa bake shop na pinundar ko at sinasama ko siya doon para matutong magbake.

"M-Mom,why did you call at this hour."sabi ko.

Puro mga humihikbi ng tao ang naririnig ko sa paligid ni Mama. Hindi kaya...

"Patay na ang Lolo mo Seulgi."

Sa sobrang shock nagawa kong bitawan ang cellphone ko sabay na umiling. Gusto kong makita niya na humawak ng medalya si Jiyoon gusto kong maabutan niya ang 25th anniversary. Bakit ang daya daya mo Lolo?!!.

Di ko namalayan na umiiyak na ako habang yakap si Jimin.

"Susunod kami ni Jiyoon,ikaw na muna ang mauna."sabi sa akin ni Jimin at lumabas na ng kwarto.

"Gusto kong sabihin na ayaw ng Lolo nang magpa-crimate."

Pumunta na ako ng hospital gamit ang kotse na nabili ni Lolo sa akin dalawang taon na ang nakakaraan.

Pagdating ko niyakap lang ako ni Mamampero ang hitsura ko ay wala na akong emosyon.

"Don't crimate my Lolo. He wants to be buried in soil not for display."sabi ko.

Pumasok na ako sa morgue at dahan-dahan nang tinanggal ang takip sa kanyang mukha.

Doon na nagsipatakan ang aking mga luha,nakita lang niya kaming ikasal at ipanganak si Jiyoon pero di sa lahat ng oras.

"Bakit ang daya mo,Lo."sabi ko sabay pahid sa luha ko gamit ang braso.

"Tissue."sabi ni Pinsan Minhyuk kahit na mugto rin ang mga mata niya.

"Salamat."sabi ko.

Ilang araw na mula nang mailibing ang Lolo ko,at palagi na lang akong nagkukulong sa kwarto. Doon muna ako sa guest room para di ko maabala si Jimin.

Di na din ako kumakain. Mas close kami kaysa sa aking mga magulang.

May pumasok na naman para dalhan ako ng pagkain pero di ko ginagalaw.

"Seulgi,tandaan mo may pamilya ka na. Paano na si Jiyoon palagi na lang siyang umiiyak kasi jnaakala na wala na siyang Mama. Please namimiss na kita."sabi niya bago muling isara ang pintuan.

Hindi ko siya pinansin,kahit pati pamilya ko nadadamay na ng dahil sa akin sana pala pinatay na ako ni Hyungsik para di ko na ito mararanasan pa.

Kinagabihan,pinuntahan ko si Jiyoon na mahimbing na natutulog sa kanyang kwarto.

Buhay prinsesa siya ngayong nasa poder na kami ng Park.