Weeks passed, when I got inside our room may nakita akong umiiyak and very familiar to me by the way nasa hulihang seat siya nung mga oras na yun at siya lang mag isa sa room and malabo ang mata ko kea hindi clear sa akin kung sino. well, nung nilapitan ko siya naku!!! tsaka ko pa lang napagtanto na si bunso pala yun. I kept on asking him why but he did not manage to answer gawa ng ang intense niyang umiyak (parang bata as in) then I went out sa room para mag linis at mag gamas ng damo ( public school kame kasama ang ground improvement sa araw araw na pamumuhay namin hahahaha). Suddenly, may mga kaklase akong nakita na nagtatakbuhan papunta sa room parang nag papanic silang lahat and when i joined the crowd nakita ko si Lhance na buhat-buhat ng mga kaklase ko palabas sa room. Obviously, this is getting serious, nahimatay na siya sa emotional breakdown. I didn't noticed na my tears are falling already napatulala ako non at nagising lang sa katotohanan ng tapikin ako ng pinsan niyang si Joadhie she is asking for my cellphone to take a call to Lhance's mother. Unfortunately, kaeexpired pa lang ng unli ko non. lalo akong kinabahan sa mga nangyayari. Kailangan naming maisugod agad sa ospital si Lhance pero naka lock ang school gate. All teachers are finding for the key and coincidentally hindi nila ito mahanap so they decided na idaan siya sa bakod ( what a terrible treatment ). Ilang oras kaming naghihintay ni Marjie para sa resulta o updates sa mga nangyari kay Lhance we are then depressed. Actually, lalaban kami sa MTAP math challenge next week and hindi ko nagawang magreview sa kaiisip sa kung anu na ang nagyari sa bestfriend ko.
