Yağmur yağıyor,gök gürlüyor bitkiler yağmurun damlalarıyla bir oraya bir bu tarafa geliyordu. Az ileride Ayşe teyze hayvanlarını can havliyle içeri alıyordu.Senelerdir ekinleri için yağmura duacı olan Kadir Beyin yüzünde güller açıyordu.Hayat işte öyle yada böyle geçiyordu geçmeliydi . Bir kız vardı ki zaman geçtikçe gözleri doluyordu.Hayatta bir amacı yoktu artık yoktu.Yıllardır yüzünün bir kere güldüğünü gören yoktu.Çaresiz bi o kadarda yalnızdı.Nedendir bilinmez iki sene önce saka kasabasında ki küçük virane bir eve taşınmıştı.Kimseyle konuşmaz, gelip gitmezdi. Ama yüzünde bir hüzün vardı. Güzel yeşil gözlerinin etrafı yılların verdiği bir hasar denebilecek kadar içler acısıydı.Vücudu yorgunluktan ağır düşmüş bir deri bir kemikti.Kısacası bir sorunu olduğunu anlamak hiç de zor değildi.Ama o sorun neydi? Neden bu çaresizlik neden bu yalnızlık ne olabilirdi ki insanı hayattan bu kadar soğutan, yıpratan.ilk başlarda kasabanın yöneticisi bu çaresiz kıza yardım etmek için çabalamış,ama ne tuhaftır ki kız ses bile çıkarmıyormuş. Var ama yok...Ali Bey kasabanın hastanesinde bir psikologtur. O yıl Ali Beyin mesleğinin ilk yılıydı.Çok merhametli biri olan Ali Bey ,işinide son derece iyi ve güzel yapmaktadır.İlk senesi olmasına karşın kendini kanıtlamış sanki yıllardır bu mesleği yapıyor gibidir.Kasabanın yöneticisi denilen Haluk Bey kendi çabalarıyla bu çaresiz kıza yardım edemeyeceğini anlamış ve aklına psikolog Ali Bey gelmiştir. Hiç kimsenin hiç bir faydası olamaz bu kıza diye de içinden geçirmiyor değildi.Yinede Ali Beyle konuşmak istedi.
