EXILED (On hold)

Κεφάλαιο 1ο

''Σου είπα ότι δεν δέχομαι την πρότασή σου!'' λέω φανερά εκνευρισμένη και ύστερα ξεφυσάω

''Κι εγώ σου λέω να το ξανασκεφτείς Raina! Εάν δεχτείς κανένας δεν πρόκειται να σε ξανά προσβάλλει, να σε ξανά αγγίξει! Όλοι θα σε σέβοντ-''

''Hunter σταμάτα! Δεν δέχομαι! Δεν με ενδιαφέρει η πρότασή σου! Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να μου αλλάξεις γνώμη, το θέμα έληξε!'' Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να του το ξεκαθαρίσω! Δεν τον θέλω τέλος!

Τον βλέπω να παίρνει μια μεγάλη ανάσα και να προσπαθεί να συγκρατήσει το θυμό του, πράγμα που είναι εύκολο να καταλάβει κανείς από την φλέβα που πάλλεται κάτω από το σαγόνι του.

''Ετοιμάσου, είναι η σειρά σου να βγεις έξω'' Πετάει ξερά και φεύγει από το δωμάτιό μου βροντώντας την πόρτα πίσω του.

''Πφφφ''{ σηκώνομαι από το πρεβάζι του παραθύρου και πλησιάζω το κρεβάτι μου. Παίρνω τα ρούχα που έχω ακουμπήσει πάνω και αλλάζω στα γρήγορα.}

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μετά από λίγα λεπτά είμαι έτοιμη και βρίσκομαι ήδη έξω από τη φυλή μας πάνω στο άλογό μου, την Shadow. Της έδωσα η ίδια το όνομά της λόγω των χρωμάτων της. Μαύρη με άσπρες ή γκρίζες όμως πινελιές διάσπαρτες σ' ολόκληρο το σώμα της και ατάμαυρο κεφάλι, πόδια και χαίτη.

Ενώ προχωράμε χαϊδεύω τρυφερά το λαιμό της. Εδώ και μήνες δεν έχει έρθει κανένας καινούριος εξόριστος στην έρημο, είναι άσκοπο κάθε βράδυ να πρέπει κάποιοι να ξαγρυπνάμε για να προσέχουμε μη και τυχών κάποιος καινούριος εμφανιστεί και τον κατασπαράξουν τα πλάσματα της νύχτας, όπως τα αποκαλούμε εμείς. Και με το εμείς εννοώ όλους εμάς που η κοινωνία αποφάσισε να μας κάνει στην άκρη, μόνο και μόνο επειδή διαπράξαμε κάποιο ''σοβαρό'' έγκλημα. Δεν λέω ότι όλοι όσοι βρίσκονται εδώ, εξόριστοι, είναι αθώοι. Οι μισοί καταδικάστηκαν για κάτι που έκαναν και οι άλλοι μισοί για κάτι που δεν έκαναν. Όμως έτσι είναι η ζωή, άδικη!

Απ' τις σκέψεις μου με βγάζει ένας περίεργος θόρυβος που έρχεται πίσω από τους θάμνους στα δεξιά μου. Κατεβαίνω από τη Shadow, παίρνω θέση μάχης και κρατάω γερά το δόρυ στο δεξί μου χέρι, ενώ ελπίζω να είναι άνθρωπος και κάποιο από τα Πλάσματα της Νύχτας.

''Βγες έξω, μην κρύβεσαι! '' λέω προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω οτιδήποτε μου εμφανιστεί και βλέπω μια ανθρώπινη μορφή να βγαίνει από τους θάμνους.