The stereotype of my brother bestfriend {STEREOTYPE #2} ah

Prolog

ROWAN

{kontynuacja wydarzeń z rozdziału the stereotype of a hockey player: 38 Moja rodzina też ma swój Kalifornijski świat}

Seria: STEREOTYPE
Książka opowiada o bohaterach pojawiających się w the stereotype of a hockey player, ktore ma premiere 12.06 w Niezwykłym

twitter: #SOFHP

Ilość emocji podczas tego wieczoru nie ma końca. Mam wrażenie, że nawet, gdy prowadzę najważniejszą rozmowę w moim życiu dotyczącą mojego brata i naszych relacji moje myśli i tak uciekają do kogoś innego. Do kogoś do kogo nie powinny. Do jego najlepszego przyjaciela. Do jego szerokich barków. Do jego ramienia ocierającego się o moje ramię. Każde jego otarcie się o moje ramię, czułam, jakby ktoś poraził mnie prądem. Pomimo licznych warstw odzieży, które nas oddzielały miałam wrażenie, że czułam wszystko na swojej skórze. Włoski stanęły mi dęba na wspomnienie tego, jak się przy nim czułam. I ten moment, gdy przewrócił mnie na śnieg, a czapka opadła mi na czoło, a on bez zastanowienia wyciągnął swoją dużą dłoń, aby odsłonić moje oczy. Powinno mi być w tamtym momencie lodowato, ale jego przenikliwe spojrzenie, jego oczy czarne jak smoła, rozgrzewały mnie. Byłam pewna, że mogłam w nich utonąć. Zostać pochłonięta, jak przez czarną dziurę i może nawet nie zauważyć. Czy zauważasz to, że zbliża się do ciebie czarna dziura? Może powinnam zapytać o to mojego braciszka w końcu jest fizykiem. No nie do końca albo nie tylko. No właśnie Jacob! Przecież on przede mną stoi i się odkrywa, mówi to, czego nie powiedział rodzicom, swój największy sekret. Totalnie beznadziejna ze mnie siostra.

Przez chwile słucham Jacoba i jego przeprosin. Tak naprawdę wybaczyłam mu zanim w ogóle zaczęliśmy te rozmowę. Moje myśli znów odpływają w inną stronę.

Ciekawe czy nago też jest taki wielki. To znaczy... nie o to mi chodzi!  Zaczynam kręcić głową, aby odgonić te myśli.

Chodzi mi o to, czy te barki tak wyglądają przez te warstwy ubrań, czy naprawdę jest tak wielki. Moje oczy robią się wielkie jak spodki, bo moje myśli nieustannie błądzą wokół niebezpiecznego terytorium.

– Co? – Jacob patrzy na mnie ze zmieszanie na twarzy. – O co chodzi?

Na moich policzkach pojawia się rumieniem.

– Nic, przepraszam. Po prostu między nami jest okej, dobrze? - zapewniam go.

Jest moim bratem. Wiem, jak ciężko jest z naszymi rodzicami. Chciałam po prostu, żeby mi ufał i żeby wiedział, że może powiedzieć mi o wszystkim.

Jacob niespodziewanie przyciąga mnie do uścisku. Gdy mnie obejmuje czuję, jak wszystko z niego schodzi. Nie ściskamy się za często. Różnica wieku sprawia, że właściwie nie za wiele czasu spędzamy razem. Oddaję uścisk.

– Dziękuję, Rowan.

Wierzę, że im będziemy starsi tym nasze relacje będą lepsze, dlatego to dziwne coś, co buzuje we mnie, gdy Calum jest obok powinno się jak najszybciej skończyć. Muszę to ukrócić. Trudno mi uwierzyć, że on mógłby to odwzajemnić. Ma takich dziewczyn na pęczki, a nawet lepszych, bo w swoim wieku. Można by powiedzieć, że te cztery lata to nic, ale gdy jedno kończy college a drugie go dopiero zaczyna to są to lata świetlne. Chyba powinnam przestać czytać te książki Jacoba, bo, pomimo że nic z nich nie rozumiem, w głowie zostają mi jakieś złote myśli.

Czuliście się kiedyś jak szaleńcy? Że nie wiedzieliście czy to wy macie niepokolei w głowie, czy ta sytuacja, którą wiedziecie własnymi oczami jest prawdziwa? Ja tak się czuję, gdy wracam z Jacobem do salonu i pomimo, że nie postawiłam jeszcze dobrze stopy w pokoju pełnym ludzi, czuję na sobie czyjś wzrok. A może to ja od razu szukam go w pokoju i to mój wzrok biegnie do niego? Może to ja gapię się na niego, a on tylko odwzajemnia się spojrzeniem, bo czuje, że ktoś na niego patrzy? Kto spojrzał pierwszy? Czy przenikliwość czyjegoś spojrzenia może wynikać z naszych myśli? Czy to jak widzimy się w czyiś oczach to to, jak inni nas widzą, czy jak my chcemy, żeby nas widzieli? Oszaleję od tego overthinkingu. Wcale taka nie jestem! To pierwszy raz! Czy to dlatego, że nie mogę się przekonać, co by było, gdybym wyraziła jawne zainteresowanie? Może. A może sobie je totalnie wkręciłam.