BABA KOKUSU

Karar

Hep hissiz mi yaşarız yoksa hislerimiz midir bizi yönlendiren biz severken sevgisiz bırakan hayat mıdır yoksa zülüm müdür hayattan aldığımız yada belki de beklentilerimizdir bizi bu hallere getiren.
Bu kaçıncı ağlayaşım bilmeden ağlıyordum.yine herkesten saklanarak,çoğu kız sever ağlarken yanında teselli eden birinin olmasını,ama ben sevmezdim işte kendim ağlar,kendim gülerdim.
Ve yine kendim sessizleşirdim çünkü ben böyle alışmıştım.Herkes gibi değildim ben, mesela çoğu insan gibi olmadı benim hayatım.Hep babam sarılmadı bana belki bu yüzden kendim ağlıyorumdur.Babam hep ağladığımda kızardı hatta döverdi beni.küçükken düştüğümde dizim acıdığında ağlamamak için kendimi zor tutardım sonra odama girer ağlardım ama odada tek ben değildim ya,ablam gelir benle dalga geçerdi işte böyle büyüdüm ben hep ağlayarak ve hep susturularak.Sonra bazı geceler oldu babamın dengesizlislikleri yüzünden dengesizleştiğim mesela bana gelir ağla derdi ağlardım gül derdi gülerdim çünkü zorundaydım,çünkü biliyordum ki eğer yapmazsam canım acıyarak ağlamak zorunda kalıcaktım.Ve sonra kendi kendime söz verdim kendime gelmeliydim.Ama ben gerçekten delirmiş gibiydim.Mesela en ufak şeyde mutlu olabiliyor,en ufak şeyde ağlayabiliyordum.Sonra bi gün kuzenim geldi ve ilk defa birine sarılıp ağladım işte o gün bana dedi ki ne olursa olsun kimsenin yanında ağlama ve korkularının üstüne git.İşte o gün benim hikayem başladı ben başladım ben kendim olmaya karar verdim.

Ben buraya acıları yazıyorum.Hep sevgili mi sorun olan bence değil arkadaşlar benim için baba sevgisizliği her şeyden kötü işte bu yüzden burdayım ve bunu yazıyorum daha şimdiden benimle olacak herkesi çok seviyorum.💙