"Τι θες Ηρακλή?"τον ρώτησα γεμάτη θάρρος και αποφασιστικότητα Ενώ ξέρω ότι δεν θα μου πει πως με θέλει....
"Τι έπαθες?"με ρώτησε πιο γλυκά από ποτέ.
"Τίποτα"απάντησα ξερά σκουπίζοντας το τελευταίο δάκρυ που κύλισε στο μάγουλο μου.
"Άννα σε εμένα μιλάς! Πες μου τι έγινε"
"Ηρακλή δεν έγινε τίποτα. Εκτός που το πρώτο μου φιλί το πήρε κάποιος που δεν με θέλει και ήταν σε παιχνίδι" του είπα και αυτός έμεινε να με κοιτάζει.
"Ήταν το πρω-πρώτο σ-σου φι-φι-φιλί!"ρώτησε τραυλιζοντας ο Ηρακλής.
"Ναι"του είπα ξερά και αλλο ενα δάκρυ κύλισε από το μάτι μου.
"Δεν το ήξερα σόρρυ"Μου είπε λυπημένα.
Αχαχα καλά τι είπε τωρα? Είπε συγγνώμη ο Ηρακλής! Ποιος φούρνος γκρεμίστηκε?
"Άστο Ηρακλή δεν πειράζει"του είπα με ενα βλέμμα απογοήτευσης.
"Όχι Άννα πειράζει!"
"Άκου Ηρακλή μου αρκεί που μου μιλάς!"
"Είχε καρκίνο στο στήθος"μου είπε
"Λυπάμαι"του είπα. Σοβαρά τι μαλάκια έκανα!
"Και εγώ, αλλά πέρασε αυτό... Τώρα συνεχίζεται η ζωή μας"μου είπε και έπιασε το πρόσωπο μου.
Ο αντιχειρας του έκανε κύκλους στο μάγουλο μου. Πέρασε την γλώσσα του πάνω από τα χείλη του και με κοίταξε στα μάτια.
Τα σκούρα κάστανα του μάτια φαίνονταν πιο καθαρά και είχαν ένα αγνό βλέμμα.
Τα μάτια μας έκαναν μόνα τους έναν δικο τους διάλογο. Ενώ αυτός είχε περάσει τα χέρια του γύρω από την μέση μου.
Πλησίασε το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου και οι μύτες μας ακούμπησαν η μια την άλλη.
"Αυτό είναι αληθινό, για εμένα τουλάχιστον"μου είπε πάνω στα χείλη μου και ανατρίχιασα ολόκληρη καθώς η καυτή του ανάσα με άρωμα μέντας ακούμπησε το πρόσωπο μου.
Γύρισε λίγο το κεφάλι του και με έφερε πιο κοντά του. Τα καυτά χείλη του ακούμπησαν τα κρύα δικά μου.
Αυτό ουσιαστικά είναι το πρώτο μου φιλί! Γιατί το πρώτο δεν μετρούσε για φιλί.
Αυτό το φιλί του... πάλι δεν μπορώ να το περιγράψω είναι απαλο και γλυκό αλλά ταυτόχρονα απαιτητικό λες και παίρνει οξυγόνο από αυτό και αν το σταματήσω δεν θα μπορεί να αναπνεύσει.
