Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ჩემი მწირე ცხოვრების განმალობაში ერთ რაღაცას მივხვდი, არაფერი არ არის შეცდომა, ან თუნდაც იყოს , ეს უნდა გააკეთო. შეცდომები უნდა დაუშვა ,მაგრამ ამ შეცდომებისგან გაკვეთილი უნდა მიიღო. არის შეცდომა , რომლის დაშვებაც აკრძალულია , ეს არის „ლოდინი"
დიან ლოდინი, რადგან ლოდინში დრო ისე გადის ვერაფერს ვერ ამჩნევ და უბრალოდ უმოქმედოდ ხარ ,მაგალითად ელოდები ხვალინდელ დღეს ,რომ დიეტა დაიწყო, მეორე დღეს კი ორშაბათს . ან ელოდები ვინმე ლამაზ ბიჭს კარგად აღზრდილს და განათლებულს როდის მოგიკაკუნებს . ილუზიაა, თავისით არაფერი ხდება ლოდინის მომენტში კი თავს დამპალი ილუზიებით ვივსებთ ვივსებთ, ამიტომ უნდა გააკეთო შენი საქმე , უბრალოდ უნდა გააკეთო .
ბოლო ნაწილის გარდა ყველაფერს დედაჩემი მეუბნებოდა , რაც არუნდა გამეკეთებინა ყოველთვის ამას მიმეორებდა,თუნდაც კავშირი არ ყოფილიყოს
ასე რომ დედიკო <3 არაფერი პირადული შენი აღზრდილი ვარ და შენივე წესებით ვთამაშობ , ამაგრამ მერწმუნე ამ ტამაშს ერთადერთი გამარჯვებული ეყოლება
და ეს ვიქნები მე
თავი პირველი/ნაწილი მეორე
ნიუიორკი , ლეიმსის მეორე კვარტალში ვცხოვრობდით მე და დედაჩემი, სახლთან ახლოს მდებარე საშუალო სკოლაში დავდიოდი,დიდი სამეგობრო წრე მაგრამმ ერთი ახლო მეგობარი მყავდა .ყველაფერი მქონდა და ყველა მყავდა, ეხლა?ჰმ ეხლა აღარაფერი და არავინ , მადლობა ჩემს ძვირფას დედას
