Jij en jij alleen

Thirty four

[Laura]

'Lau!' ... 'Lau!'

'Lau!' Geschrokken kom ik omhoog. Ik kijk recht in de geïrriteerde ogen van Isaac die zojuist mijn kamer binnen is komen stormen. 'Wat?' Zeg ik geïrriteerd terug. 'Het is bijna drie uur in de middag, jij moet alles nog in pakken en ons vliegtuig gaat over vijf uren en we zijn er nog lang niet! Uit bed, nu!' Zegt Isaac kwaad en verdwijnt uit mijn kamer. Drie uur 's middags? Dat betekent dat ik bijna vierentwintig uren heb geslapen, maar ik was om half vijf vanochtend nog even wakker.

Nog wakker wordend kom ik uit bed. Ik pak een grote koffer erbij. Ik loop naar mijn inloop kast en bekijk mijn kleren. 'Het is Nederland en het is lente. Ik kan maar beter vijf truien meenemen.' Mompel ik wat tegen mezelf. Ik pak wat kleding waarvan ik denk dat ze nodig zijn. Ik prop het allemaal in mijn koffer. Het past allemaal nog net.

Waar ga ik in godsnaam mijn make-up en andere spullen laten?

Ik loop weer terug mijn inloopkast in en kijk wat ik zelf aan ga doen vandaag aangezien ik nog in mijn ondergoed rond loop. Ik haal er maar een gewone zwarte jeans uit met een rood shirtje. Als jasje doe ik een spijkerjasje aan.

Zuchtend doe ik mijn make-up. Ik wil eigenlijk niet naar Nederland. Ik vind het heus wel leuk om mijn vader weer te zien en mijn vrienden, maar hier is het veel leuker. Ik houd van dit weer, de mensen hier, mijn huis, het strand en zelfs van de school! In Nederland is het altijd regenachtig, de mensen zijn allemaal niet-geïnteresseerd aangelegd, ons huis daar is aan de kleine en oude kant, stranden hebben we niet daar en de school waar ik op zat was al helemaal een hell! Gelukkig hoef ik daar niet meer terug te komen.

En daarnaast wil ik er heel graag voor Joy zijn op dit moment. Ze was er voor mij sinds dag één en nu kan ik er niet voor haar zijn.

Zodra ik klaar ben met mijn make-up stop ik het in een toilettas. Vervolgens probeer ik de toilettas in mijn koffer te stoppen. Geloof me,

Dit ging niet moeite loos.

Ik stop er nog een paar laatste spulletjes in zoals een oplader en oortjes. Ik trek mijn koffer achter me aan aangezien er wieltjes onder zitten. 'Isaac!' Schreeuw ik zodra ik boven aan de trap sta. Isaac komt aan lopen en gaat onderaan de trap staan. 'Hoe krijg ik dit ding beneden?' Vraag ik. 'Ik til hem wel.' Zucht Isaac.

Leuk zo'n broer, met kater.

Het is inmiddels tegen vieren en we moeten nu toch echt wel vertrekken. We laden onze spullen in en gaan naar het vliegveld.

U: Ligt het aan mij of is mama chagrijnig?

Isaac: ja duh, tuurlijk is ze chagrijnig. Ze staat op het punt haar kinderen af te zetten bij het vliegveld die vervolgens naar de man gaan die zij vreselijk haat en ze heeft ons nog maar net een maandje of twee terug.

Appen Isaac en ik. Als we er hardop over gaan spreken kan mijn moeder mee genieten en dat is dan weer net niet de bedoeling. Isaac heeft wel gelijk. Ik had het achteraf zelf ook wel kunnen raden.

Ik reageer er niet meer op en stop mijn oortjes in en zet wat muziek op. Ik val langzaam in slaap. Ik moet, door de afgelopen nacht, veel slaap in halen. Daar is deze reis perfect voor.

Ik word wakker geschud. 'Kom, we hebben niet veel tijd meer!' Zegt Isaac vluchtig. Ik stap slaperig uit en pak mijn koffer en mijn rugzak die ik als hand bagage mee heb.

Vanaf hier moeten we het zelf doen wat betekent dat we afscheid moeten nemen van onze moeder. Ze staat al een beetje te snikken. Ik loop rustig op haar af en trek haar in een knuffel. Ze knuffelt me meteen sterk terug. 'Mam, we zijn er binnen een weekje weer.' Zeg ik lief tegen haar. Ze knikt in mijn nek. 'Ik weet het, lieverd.' We komen los uit de knuffel. Ik glimlach naar haar en ze glimlacht zwak, maar oprecht terug. Ze drukt een kus op mijn wang. Dan gaat ze naar Isaac toe. Ik pak nog even snel mijn telefoon erbij.

Ryan: Kun je nog bozer overkomen?

Ik zucht.

U: Sorry, zware nacht.

Is het enige wat ik reageer. Hij gaat maar een ander vermaken deze vakantie. Na de vakantie gaan we met school op werkweek en ik zit met hem op een kamer. Cliché he?

Zodra mijn moeder en Isaac ook klaar zijn met afscheid nemen lopen we samen het vliegveld binnen. We zwaaien nog een keer naar onze moeder en verdwijnen dan uit haar zicht.

Nederland, hier komen we.