ZAMAN

1- Zaman'ın Başlangıcı

Şarkı- Alan Walker-Alone

"İyi geceler Baba, ben yatıyorum."
Babamın yüzü bunu duyunca bir garip olmuştu. Nedenini sormadım, annem bizi terkedeli babam biraz garipleşmişti. Aurora, yat ama şunu unutmamanı istiyorum, sen güçlü bir kızsın, dedi. Tamam, babam biraz değil çok garip davranıyordu. Omzumu silkerek yatağıma girdim ve uyumaya çalıştım.

Uyuyamıyordum, gözlerim kapalı olmasına rağmen etraftaki şeyleri ve taneler halinde uçuşmasınını görüyordum. Kendimle iç savaş içerisinde gibiydim, gözlerimi açamıyor, ağzımdan bir kelime çıkamıyordu. Bir anda göz alıcı bir ışık belirdi, rüya ile gerçeklik arasındaki ince çizgideydim. Işık gözlerimi daha fazla alıyor, kör etmeye çalışıyor gibiydi. Gözlerimi açmaya çalıştım, o sırada güçlü bir kadın sesi duyuldu; "Aurora, ben Adelpha. Şimdi gözlerini açacağım, ancak soru istemiyorum!" korkudan titremeye başlamıştım, Adelpha gözlerimi açarken.
Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm Adelpha oldu, uzun boyu, kanatları, kızıl uzun saçları ve kafasında yapboz parçalarından bir tacı vardı. Güçlü bir kadın imajı vardı. Etrafıma baktığımda ise simsiyah boşluktaydık. Kapkara, sanki uzay boşluğundaymışçasına. Neden, neden ben bunları yaşıyordum? Birden Adelpha gürledi; "Sana soru sormamanı söylemiştim!". Sesi fazla güçlü ve etkileyiciydi. Omuz silkip ona baktım, o da tısladı. Sonunda biraz ışık geliyordu, hafifçe. Beş, on dakika sonra ise bir kente gelmiştik. Burası tanıdık bir yer değildi. Adelpha, "Şimdi Machinax kampına git ve bana efendim kelimesini kullan." Soluyarak dediği yeri aramaya başladım. Etraftaki yaratıklar bana sanki uzaylıymışım gibi bakıyorlardı. Ama asıl uzaylılar onlardı bence. Burası... Hayal olamayacak kadar sahte, sahte olamayacak kadar gerçekçiydi. Gördüğüm yaratıklardan bazıları ateş çıkarıyor, bazıları uçuyor ve bazıları da su çıkarıyordu... Bedenleri insan bedeniydi. Ama ruhları ve yetenekleri bizden tamamen farklıydı.
Ne biçim bir yerde olduğumu düşünemeyecek kadar gergin, sinirli ve korkuyordum. Kısaca bir duygu kaosu içerisindeydim. Meraklı yanım biraz buraları keşfetmemi, korkak ve büyük ihtimalle ağır basacak olan tarafım ise dediği yeri bulup uyumamı istiyordu. Uyursam geldiğim gibi geri gidebileceğim düşüncesi, aklımda bir çita gibi dolanıp duruyordu. İçimden çok saçma diye geçirerek dediği yeri aramaya koyuldum. Yürürken bir cep saatine takılarak yere tökezlendim. Saatin üstünde Machinax- Deojan yazıyordu. Kamp yakınlardaydı. Peki şu "Deojan" neydi? Aman bana ne, diyerek patikayı izlemeye koyuldum. Herhalde 5-10 kilo vermeye yakın görkemli bir kapı gördüm. Machinax-Time yazıyordu. O sırada iç ürpertici, görkemli bir ses eşliğinde kapı açıldı.
"Zaman'ın başlangıcı, ve sonu."

Nasıl olmuş? Sizce devam ettireyim mi? Sizi seviyorum zaman taşlarım💖