Closure • meanie

02 // c l o s u r e

P A S T
three years ago

THIRD PERSON's POV

Umagang-umaga pero medyo madilim na ang kalangitan. Hindi mo na makita ang kulay asul na langit dahil sa nagkalat na mga ulap. Sa mga nagdaang araw, umuulan nalang palagi. Mula umaga hanggang hapon walang tigil sa pagbuhos ng iyak at kalungkutan ang langit. Idagdag mo pa ang napakalamig na temperatura.

Kasalukuyang nakatambay si Wonwoo sa isang milktea shop, hinihintay tumila ang ulan. makarating kasi siya kanina sa school nila, saka lang sinabing sinuspinde ang klase. Nasayang tuloy ang lahat ng enerhiya ni Wonwoo. Dapat sana ay nilalasap niya ang mahimbing niyang tulog ngayon.

Nakapwesto siya malapit sa bintana. Kitang-kita niya ang kumpulan ng ilang tao sa labas.

Mayroong nagkukumpulan sa isang waiting shed para makasilong. Mayroong ibang kaswal lang na naglalakad habang buhat-buhat ang payong na poprotekta sa kanila sa malakas na buhos ng ulan. Mayroong ilang tumatakbo at nakikipagbakbakan sa napakalakas na ulan.

Wonwoo was about to look away from the scene not until he saw a tall young man running so fast like lightning towards the direction of the shop he is currently in. Napansin niyang nakasuot ito ng uniform na kagaya ng sa kanya. Wala itong dalang payong at ang tanging nagsilbing proteksyon sa kanya mula sa ulan ay ang kanyang itim na bag pack.

Sinundan niya ng tingin ang binata. Mula sa pagtakbo nito sa kabilang dulo hanggang sa makarating ito sa loob ng milktea shop.

Kitang-kita niya kung gaano kabasa ang binata. Tumutulo pa ang ilang butil ng tubig mula sa kanyang buhok.

The boy seems familliar to Wonwoo. Inaalala niya kung sino nga ba sa mga kaklase niya ang may nagmamay-ari ng itim na bag pack, may kayumangging balat at may mala-toreng kataasan.

The only person who popped up in his mind is their classroom's vice president and the captain of the basketball team who is none other than Kim Mingyu.

His speculations was proven right when the young man turned at his direction.
Kaagad siyang yumuko upang hindi siya mapansin ng kaklase. Biglang bumilis ang tibok ng kanyang puso nang walang dahilan.

Kinagat niya ang kanyang labi upang mapigilan ang kung anumang bumabahala sa kanya.

Sa tuwing nakakakita kasi siya ng kilala niya o nakakakilala sa kanya ay tinataguan niya ito. Minsan tatakbuhan niya pa ito na akala mo naman hinahabol rin siya. Hindi niya alam kung bakit. Siguro dahil hindi niya alam ang gagawin sa oras na magtagpo sila.

Ano bang dapat niyang gawin? Batiin? Kawayan? Makipag-usap? Makipagkamustahan? Lahat ng mga nabanggit ay hindi niya alam kung paano gawin.

Wonwoo is an introvert, obviously. He is often behind people, not wanting any attention. He's that kind of student who is often alienated by everyone. He doesn't go with the stereotypes and mainstreams, he's that kind of person who has a world built only for him. Kaya sa oras na makipagkaibigan ka sa kanya, hindi mo alam kung tao ba siya o isang alien na galing Mars. Hindi mo kasi siya maintindihan.

But even though Wonwoo is sometimes alienated, there are still people who's trying to understand his weirdest side.

Suddenly, Wonwoo can feel something strange going on. He can feel a tingling sensation in his heart and the butterflies in his stomach began to flap their wings endlessly-spreading tingles all around his nerves.

Through his peripheral vision, he can see someone walking towards his direction. Kahit ang sapatos lang nito ang kanyang nakikita, alam niyang si Mingyu iyon. Nakita niya kung paano yumuko si Mingyu para magkatapat ang mukha nilang dalawa. Wonwoo kept his head down.