A HEART TO BE FILLED WITH LOVE ..

#05

AN: It was indeed a very long break from writing. Sorry for the wait.

And like what I've told him this morning the meeting was a success. But I can still see sadness in his eyes. Ano kaya ang reason ng sadness na iyon?

"Sir, are you okay? Parang pinagsakluban ka ng langit at lupa aa. Ngiti naman d'yan Sir." Pilit ko'ng pagpapangiti sa amo ko'ng masungit.

"AMMi, do you think it is possible if someone you knew before forget you? Like nagkalayo kayo ng matagal, sa tinggin mo makakalimutan ka nya?" Bigla biglang tanong nya sa'kin.

"Depende Sir, baka naaksidente sya and nagka amnesia. It is also possible Sir na makalimutan ka n'ya lalo na kung bata pa lang kayo nang magkahiwalay ka'yo." Parang tinamaan ako sa sinabi nya aa.

Naalala pa kaya ako ni Saki-chan? Kamusta na kaya s'ya sila ng kuya n'ya?

"Sir, is it okay if mag off ako bukas? May importanteng lalakarin lang ako. Pero promise babalik ako next day." Sana payagan ako.

"Pwedeng sumama? I mean gusto ko ding mapahinga mula sa stress sa opisina. Gusto kong magpahinga." Isasama ko ba sya? Hindi nya pwede Makita kung saan ako pupunta.

"Sorry Sir. Private matter lang po." Hindi nya pwedeng malaman kung sa'n ang punta ko lalo na kung sino ang pupuntahan ko.

"Okay. But I need you in the evening. We have an important event to attend, understand?" Slamat hindi nagpumilit.

"Understand, Sir." Huling sinabi ko bago kamo pareho nanahimik hanggang sa makarating kami sa office nya.

*Kinabukasan

"Good morning Miss." bati nang mga nakakasalubong kobg maids sa mala mansyong tirahan na kaylan man ay hindi ko pinangarap tirhan.

"Hello hija. Are you back for good? Or you came only because of my request?" Salubong na tanung ng matandang bumababa sa hagdan.

"I'm only here because of your request and nothing more. You know how I hate this house. You know since the day I lost her I don't want to live in this fucking house especially if I'm goibg to live together with you." May galit at lungkot sa aking boses.

"Until now hija ako pa din ang sinisisi mo sa pagkamatay n'ya? You know and you saw it with your eyes the reason of her death. I was not the one to blame. I've lost her also, the woman whom I love the most, your mother. Nawalan din ako, hindi lang ikaw ang nasaktan sa pagkawala nya." Kitang kita ang hinanakit sa kanyang mga mata habang nagsasalita s'ya.

"Oo, nawalan ka ngunit napakabilis mo'ng kalimutan ang ina ko. Napakabilis mong palitan sya. At ang masakit pa du'n ang itinuring pa n'yang kapatid ang ipinalit mo. Ang babaeng dahilan nang pagkawala n'ya." Mas lalong nabuhay ang galit ko sa kanila, sa mga alaalang nagbabalik sa isipan ko. Sila, sila ng babae nya ang reason kung bakit nawala ang mommy ko.

Hanggang ngayon hindi ko matanggap na pinakasalan nya ang babaeng dahilan ng pagkamatay nya.

"Hindi ang tita mo ang reason kung bakit s'ya namatay. Sya mismo ang dahilan ng pagkamatay n'ya. Nakita naman iyon ng iyong mga mata hindi ba? Bakit kami ang patuloy mong sinisisi sa pagkawala n'ya?" Ngayon s'ya pa ang galit.

"Hindi naman yan ang pinunta ko dito. Ngayon sabihin mo na ang gusto mong sabihin. May trabaho pa ako mamayang gabi." Pag iiba ko ng usapan dahil alam ko naman kung sa'n mapupunta ang usapan namin kanina.

"May request lang ako sana pagbigyan mo ako hija. May isang event kasi mamayang gabi and I need to attend that but I have some urgent matter to attend too at the same time. I'm asking you to replace me to that event please hija. Just this once umatend ka naman sa mga event na'tin." This is the first time na nagrequest s'ya na umatend ako sa mga event n'ya pero may trabaho ako.

"But I've got works to do later." Totoo naman.

"Hija please!" Pakiusap pa n'ya.

"Fine. Sa'n gaganapin yung event saka anong event ba yan?" Ngayon lang 'to. Hinding hindi na ako bibigay sa mga request n'ya.

"Here's the invitation. Thanks anak" Sabay abot n'ya ng invitation.

Oh no!!! Same event na pupuntahan ng amo ko. Pa'no na to? Anong gagawin ko? Baka magkita kami.

"Wala na bang atrasan to? Hindi pa pwedeng hindi na lang umatend?" Hindi ko na alam ang gagawin ko.

"Alam ko anak na malaking event yan at hindi pwedeng walang aatend mula sa kumpanya natin anak. Sorry talaga." yun lang at tinalikuran nya na ako.

"Na'san ang isusuot ko?" yun lang ang huling tanong ko bago s'ya tuluyang mawala sa paningin ko.

"Miss and'yan na po ang mag aayos sa inyo. Ang isusuot n'yo po ay nasa kwarto nyo na po." sabi ng katulong na lumapit sa'kin.

Wala na talaga akong magagawa. Sana lang hindi kami magkita ng Amo ko dun.

Matapos ang napaka habang sesyon nsmin ng make up artist ay natapos na rin kami sa wakas.. Oo sesyon dahil nag bangayan pa kami,  paano ba naman ang kapal kapal ng make up na inilagay sa mukha ko gayong napaka linaw ng sinabi ko na light lang at hindi naman ako sanay na naka make up.

But gladly sinunod nya ako dahil nasiyahan ako sa kinalabasan ng gusto ko. I am now dating the full length mirror in my room. Asking the question kung ako ba talaga ang nasa repleksyon ng salamin na nakikita.  She looks like a young heiress from a royal family, a very sophisticated young lady.

"Thank you for doing what I want" pasasalamat ko sa kanya ng bukal sa loob ko.

On my way down the hall I saw my father and he too mesmerize by the way he look at me.

Isang tipid na ngiti lang ang ibinigay ko.

"Napaka ganda talaga ng anak ko, you really do look like your mother", sabi nya na bakas ang lungkot sa mukha.

"I'm going, bye" paalam ko.

Isang lang ang nasa isip ko ngayon, yun ay ang hindi magtagpo ang landas namin ng amo ko. Well,  magtagpo man nga pala kami he will never know me,  dahil na rin sa maskarang hawak ko.