Sabi nil, masaya ang mag mahal. ano nga ba yang pagmamahal na iyan? letste yan 'e. ang alm ko lng namn na pag mamahal e ang pagmamahal ng Diyos. Ako nga pala si Erika. Bookworm, at may sariling panamaw sa buhay. Kense aking supportive parents at si Papa God.
Isang araw, sa tindahan tumatambay ang mga kabarkada ko.
"Erika, wala ka bang balak mag boyfriend? kita mo, ikaw lnh ang single sa grupo natin" sambit ni Jean.
Napa-isip ako bigla, bakit nga ba wala pa akong boyfriend may mga manliligaw namn sakin. tila ba natauhan ako sa sinabi ni Jean.
"Naiinggit nga ako sainyo e. sa tingin mo ba choosy ako?" sagot ko
"Hindi ka namn choosy e', marunong ka mag mahal pero ang problema, natatakot ka masaktan" sagot bi Jean
Nasaktan ako sa sinabi ni Jean ngunit tama sya. agad akong tumakbo at pumunta sa bahay na parang batang umiiyak.
"Erika, kung nasaktan ka sa sinabi ko..pasensya ka na, hindi ko sinasadyang masaktan ka". ang text na aking natanggap mula kay Jean.
"That's okay, you're right. why don't we go to the mall now? isama mo narin si Cris." ang aking reply.
Kami'y naglalakad sa mall, nang nakaramdan si Cris ng pagiihi. ihinatid namn sya sa comfort room. habang kami ay nasa labas ng comfort room, may dumaang lalake galing sa men's CR.
Biglang tumibok ng mabilis ang aking beloved heart, para bang, lumulundag lunday ito. hindi ko alm kung bakit ko naramdamn ang weirdong bagay na yun.
hindi ko alm ay todo na pala ang titig ko sakanya. para bang na love at first sight ako.
oo alm kong corny pero kasi KINIKILIG AKO E' nang pumunta kami sa timezone, laking gulat ko nung nandoon yung lalakeng nakita ko kanina. tumatakbo takbo kami, at VIOLAA! nagkabanggaan kami.
"Miss, Sorry." sabi nya saakin.
"Okay lng, di mo namn siguro sinasadya." sabi ko namn.
At ayun, pumunta kami ng foodcourt para lng makapagusap.
Syempre sumama ung lalake at nagsimila na niyang ipakilala ang kanyang sarili.
So pinakilala ko din ang aking sarli at pinakilala ko din si Cris at si Jean. Carlo pala ang kanyang pangalan. Naks! parang Daniel Padilla ang dating e'.
Ilang araw palng kami magkasama ni Carlo, ang tingin ko na sakanya ay kaibigan mul pagkabata. as in ganun katagal.
Ang saya ko kapag kasama ko sya. PAGIBIG na ba'to?
Makalipas ang ilang linggo, nagtapat sakin si Carlo sa kanyang nararamdamn.
Hindi ako makasalita. hindi ko alm kung ano ang aking isasagot.
Hanggang sa tinanong nya ako..
"Mahal kita.Ganoon diba ang nararamdamn mo para saakin"tanong nya.
"Uhh.."tameme kong sagot.
"Wag kng magalala 'di kita sasaktan. tuturuan kitang magmahal ng gaya ko. Hindi ako tulad ng ibang lalake dyan sa tabitabi na walang ginawa kundi magpaiyak ng kababaihan." sambit nya.
So sa sinabi nyang yun, tila nawala ang takot ko.
Inamom ko rin sakanya kung ano ang aking naramdaman para sa kanya.
Minarkahan ko ang araw na iyon sa aking kalendaryo, t'was april 3 taong 2012.
pangalawang araw palang naming magkasintahan parang antagal tagal na namin e.
alm niyo un walang hiyaan. talaga ng comfortable kayo sa isat isa.
Every week may oras kami sa isat isa. lagi kaming naguusap hindi kami nawawalan ng communication.
Hanggang sa sumapiy ang aming 1st Anniversary.
Sobrang saya ko nung nag abot sya ng regalo at nang binuksan ko eto isang maliit na pillow ang aking natanggap.
Kiniss ko nalng sya sa aking face at sinabing "thankyou for being the best boyfriend. maraming salamat at tinuruan mo akong magmahal."
