REVIVAL

01

Nie wiem co sobie myślałam przychodząc tutaj. Albo wiem – ja nie myślałam.

Nie wykonałam zadania, którego termin minął niecały miesiąc temu. I gdyby nie to, że naprawdę mi zależało – odpuściłabym sobie. Jednak wiedziałam, że wykonanie tego w jakiś sposób oddzieli mnie od przeszłości. Dlatego siedziałam właśnie na czarnej sofie, nerwowo skubiąc rękaw rozciągniętego swetra i czekając na nieuniknione rozczarowanie. W ostatnim czasie zawodziłam tak dużo bliskich mi osób, że kolejna nie grała mi różnicy. Rodzice, przyjaciele, momentami miałam wrażenie, że nawet mój pies patrzy na mnie z politowaniem, a gdyby potrafił mówić, widząc mnie cisnęłoby mu się pytanie: co ty ze sobą robisz, dziewczyno?

Sama nie byłam pewna, dlaczego nie potrafiłam dać kroku naprzód, po prostu zapomnieć i zacząć żyć. Choć wiedziałam, że to byłoby dla mnie o niebo bezpieczniejsze. Nie potrafiłam, tak po prostu, nie.

Od dobrych kilku (a nie zdziwiłabym się, gdyby okazało się, że od kilkunastu) minut wpatrywałam się w tapetę mojego telefonu. Ściślej mówiąc – w lewy dolny jej róg, gdzie schowane było bardzo maleńkie zdjęcie, ugh, zdjęcie jego.

Co ja to? Zapomnieć, ah tak. Z pewnością jest mi do tego bliżej niż dalej. Kogo ja oszukuję...

– Witaj.

Podniosłam głowę na dźwięk głosu, który znałam już zbyt dobrze, machinalnie blokując ekran telefonu. Wchodząc tu miałam zamiar uśmiechnąć się i sprawić, że dostanę miesiąc, dwa, rok na dalszą pracę. Ale teraz nie miałam siły nawet podnieść jednego kącika ust, a co dopiero zebrać wszystkie sensowne argumenty w całość i zacząć się targować z moim producentem.

– Tak, ugh, cześć. – Założyłam kosmyk włosów za ucho i od razu spuściłam głowę, dokładnie obserwując lekko zdarte czubki moich butów.

– Sądząc po twoim niesamowitym entuzjazmie, zaraz podzielisz się ze mną nowymi pomysłami na album i od jutra zaczynamy nagrywać, mam rację? – Mężczyzna wszedł do pomieszczenia, odkładając kilka teczek na stolik. Wiedział, jak wywrzeć na mnie jeszcze większe wyrzuty sumienia i perfidnie to wykorzystywał. Przymknęłam oczy, zaczynając nerwowo obracać w dłoniach telefon i zdzierając lakier z jego rogu.

– Przepraszam, ja naprawdę... Staram się, ja... – Jestem pewna, że niewiele dzieli mnie od rozpłakania się, dlatego zaciskam mocno oczy i ręce, wbijając sobie przy tym paznokcie, co mnie przywołuje do porządku. – Potrzebuję jeszcze...

– Trochę czasu. – Kończy za mnie i siada obok. – Nie wydaje ci się, że dałem ci go już wystarczająco dużo? – pyta nieznacznie się do mnie przysuwając i kładzie mi dłoń na ramieniu. Wzdrygam się na ten gest, lecz nadal nie umiem spojrzeć mu w oczy. Jestem przerażona, że jego cierpliwość wobec mnie może się skończyć. Dlatego też podciągam nogi do siebie i opieram czoło o kolana, wypuszczając ze świstem powietrze z ust.

– Posłuchaj mnie. – Słyszę jak mówi powoli, jakby zwracał się do dziecka. – Może jednak zdecydujesz się na te piosenki, które dla ciebie przywiozłem w tamtym tygodniu?

Od razu kręcę głową na znak protestu. Mam wrażenie, że jeśli się na to zgodzę, to nigdy nie uwolnię się od przeszłości. Każda piosenka, którą mi przedstawiono jest... o nim, a mimo to nie odzwierciedla moich uczuć. Po prostu nie są o tym, o czym chciałabym śpiewać, nie są prawdziwe i, jak dla mnie, przekoloryzowane.

– Nie chcę tych piosenek.

– Dlaczego? Proszę powiedz mi, nie mogę więcej czekać... Spójrz na mnie, hej, porozmawiaj ze mną. Te piosenki są naprawdę dobre, ludziom się spodobają, twój głos do nich pasuje, przemyśl to.