MUTLU SONSUZ

1.Bölüm

Her son, yeni bir başlangıçtır...

Hiç aşık oldunuz mu?
Ben oldum.
Hatta şu anda hayatımın aşkıyla hayatımı birleştirmek üzereyim.

"Siz Alya Doğan, Deniz Göker'i kimsenin baskısı altında kalmadan tamamen kendi arzunuzla eş olarak kabul ediyor musunuz?"

Deniz'e bir bakış attım ve sonrasında gülümseyerek cevabımı verdim.

"Eveeeeeeeet!"

"Siz Deniz Göker, Alya Doğan'ı kimsenin baskısı altında kalmadan tamamen kendi arzunuzla eş olarak kabul ediyor musunuz?"

Deniz bana baktı ve kulağıma,
"Üzgünüm Alya. Yapamam." dedikten sonra mikrofona döndü.

"Tüm davetlilerden özür dilerim ama ben yapamam. Henüz hazır olmadığın halde benim isteğim dışında gerçekleştirilen bu evliliği yapamam."

Deniz👇

Gözümden bir damla yaş süzüldü. Hamileydim ve sevdiğim adamla evlenmek üzereyken terk ediliyordum!

Deniz'e döndüm.

Ağlayarak "Deniz... B-ben hamileyim. Bunu bildiğin halde beni bırakıyo musun?" dedim.

Hiçbir şey demeden yüzüme sadece baktı ve kalkıp davetlilerin şaşkın bakışları arasında gitti.

Elimi karnıma götürdüm. Bebeğimle kendimce konuştum. Zaten hamileliğim riskliydi, bu üzüntü bana fazlaydı!

Ezgi yanıma geldi.

"Alya... Bak biliyorum zor ama kendini üzme bu kadar. Bebek için iyi değil."

"Ezgi. Neden yaptı? Ben bi şey mi yaptım ona?" dedim ağlamalarımın arasında.

"Hadi. Hadi kalk."

Ezgi'ye baktım. Haklıydı aslında. Bebeğim için iyi olmayabilirdi.

Ezgi'nin arabasına bindiğimde karnımda hafif ağrılar başladı. Geçer diye bekledim ama geçmedi.

"E-ezgi... Aaaaaah!"

Sancı artmıştı. Elime baktığımda gördüğüm şeyle daha kötü oldum.

Kan!

"Alya, tamam sakin ol. Hastaneye gidiyoruz. Bebeğin iyi olacak."

"Ezgi kan! Kan var Ezgi! Bebeğim..."

Ağlamaya başladım. Ağladıkça daha çok ağlıyordum. Bebeğim, canımdan bir parça zor durumdaydı!

"Ezgi... Y-yardım et."

Gözüm karardı ve sonrası yok...

***

Gözümü açtığımda bir odadaydım. Üzerimde ameliyat önlüğü vardı. Yanımda koltukta uyuyakalmış Ezgi duruyordu. Bebeğime ne olmuştu peki?

"Be... Bebeğim! Bebeğim nerde?"

Ezgi bu bağırışımla uyanmıştı.

"Alya?"

"Ezgi, bebeğim! Bebeğim nerde?"

"Alya sakin ol... Bebeğin..."

O da ağlamaya başlamıştı.

"Bebeğini kaybettik Alya..." dedi ağlarken.

Bunu duymamla birlikte bağırarak ağlamaya başladım. Kendimi durduramıyordum.

O şekilde ağlamamın üzerine içeriye bir hemşire girdi. Koluma takılı olan seruma bir iğne vurdu. Tahminimce sakinleştiriciydi.

Ama artık o yoktu.

Gitmişti.

Bebeğim gitmişti.

Deniz yüzünden...

Bebeğim yoktu artık!

***

Bölüm kısa oldu, özür dilerim...

En yakında yeni bölüm gelicek :)

Vote ve yorum yaparsanız çok mutlu olurum. Umarım bölümü beğenmişsinizdir♡