Kabanata 2

6 0 0
                                    

Simula ng maging kami ni Luis, halos araw-araw ay magkasama kami. Palagi siyang pumupunta sa bahay, sinusundo ako at mamasyal sa mall, parks at kakain sa mga restaurant.

A life with him is so happy that I couldn't bare if I lost him.

I composed my self before answering Luis.

"Bakit ngayon mo lang sinabi? Kailan ka aalis? Kasama ba parents mo? Paano na pag-aaral mo?"

Gusto kong maiyak ngunit hindi ko magawa kasi nandito sa gilid ko ang ka pamilya ko. Ismael was still attentively listening to me kahit na hindi naman niya naririnig ang nasa kabilang linya.

"In three weeks babe. I'm sorry. Noon ko pa sana gustong sabihin sayo kaso akala ko kasi mapipigilan ko pa si mom at dad. Akala ko kasi may magagawa pa ako. Uuwi naman ako dito kapag bakasyon. Or you can visit me there anytime you want. I'm really sorry baby."

Ngayon ko lang napansin yung pagiging clingy masyado ni Luis nitong mga nakaraang araw at mayroon pala itong kahulugan. Wala akong ka alam alam sa mangyayari because no one bothered to tell me. Not his mom and dad or even Luis himself.

"Magkita nalang tayo mamaya. I'm on my way to the airport para ihatid sina Ismael. Ngayon kasi yung alis nila papuntang New York. I'll see you later."

Hindi ko na hinintay ang sagot ni Luis at agad ko ng binaba ang tawag.

"You okay?"

"Obviously, no."

"Ohh. Okay."

Ismael did not even ask more because he already know that I am upset.

Bakit kaya yung mga bagay na kung saan nakasanayan na natin at napapamahal na rin satin ay tsaka pa mawawala?

I am pretty as they say. I have a slender body with white skin. My eyes resembles a tiger which is always making his boss lile her. My nose is in perfect form that doesn't need a make up para magmukhang matangos.

I ate three times a day, got a driver and car to sent me at school. I can buy what I want and even without getting a proper job someday, my family funds can make me live.

My love life is also healthy as what it should be. I got a loving boyfriend. I was not also lacking with my social life. I have a lot of friends and even just with my cousins.

Perfect life kumbaga. Wala ka ng hihingin pa.

Ngunit alam mo yung problema? Yung sa tuwing masaya kana, nasasanay na at ayaw mo ng mawala pa, tsaka pa dumadating yung malas.

Tulad nito, okay na sana. Kaso may aalis pa.

"Bye yan. You take care here huh. Don't be a bad girl. Call me when you have a problem."

Tulala lang ako habang nagsasalita si Ismael sa aking harap.

"Baby cousin. You okay?"

"Ayy. Sorry. Oo. Sige na. Ingat kayo baka mahuli pa kayo sa flight nyo."

Hindi sumagot si Ismael ngunit halata kong nag aalala siya sa akin. I bid goodbye to them and kiss tita and tito sa cheeks. I also hug Ismael ngunit parang wala siyang gana.

Buong byahe pauwi sa bahay ay gulong gulo ang isip ko. Hindi ko alam kung papayag ba ako na aalis si Luis o hindi. Hindi naman siya nagtanong kung papayag ako ah. I cut the thought and started typing a message for him.

"Horizon cafe. 7pm. I'll tell mom that I will go out. No need to fetch me. Magtataxi ako."

Without any second thought, I sent him my message.

SOMEDAY, SOMEONETahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon