Het was een mooie dag vandaag. De brief van gisteren was ik nog niet vergeten. Jesse zei dat het waarschijnlijk niks was. Toch bleven de ergste scenario's zich in mijn hoofd afspelen.
"Alstublieft mevrouw, uw appeltaart en uw thee." Ik glimlachte snel naar de ober en dacht weer verder. Hoe kon ik ooit worden gestalkt? Ben dit jaar begonnen aan een nieuwe studie en nog niemand heeft me opgemerkt. Of dat dacht ik in ieder geval.
Ik zocht in mijn tas naar mijn notitieboekje en mijn pen. Nadat ik deze had gevonden legde ik ze op tafel. Eigenlijk had ik niet zo veel zin om iets te schrijven. Mijn ogen bleven rusten op een fel geel blaadje dat uit mijn boekje stak. Verbaasd bladerde ik naar de goede pagina.
"Gelukkig was het mooi weer vandaag en kon je genieten van het fietsen naar school. De weerman zegt dat het morgen regent. Ik kan je wel brengen als je wilt, Saar."
Ik pakte snel alles in. Ik hoorde de ober nog roepen dat ik niks had opgegeten maar ik draaide me niet om.
JE LEEST
Nooit alleen
Short StoryNooit alleen. Klinkt perfect. Dat dacht Saar ook totdat ze opeens anonieme berichtjes overal vond. Thuis, tussen de post, in haar boeken. Overal. De verzender weet veel meer dan ze denkt. Ze is nooit alleen. ...
