Sokak Lambası

[ 1. BÖLÜM ]

İstabulun sokaklarında,
Hiç yorulmadan yürüyordu.
Hiç olmadığı kadar herşeyin farkındaydı.
Ölecekti,
Unutulucaktı.
Ölümün lafını duyması bile
Ona o kadar uzak geliyordiki.
Ölüm bu kadar uzak gelirken.
Öleceğini bilmek, hem de acı çekerek öleceğini bilmek.
Çok ağırdı,
Bunu öğrendiği an ölüm den kaçar gibi kaçmıstı.
Şimdi ise hiç bilmediği sokaklarda Dolaşıyordu.

Çok sakin çok güzel bir o kadarda ürkütücü ve ıhsız bir sokağa girdi.
Sokağın sonunda tek bir sokak lambası vardı.
Yanında ise bir bank.
Bankın üstündede bir buket beyaz papatyalar.
Ve bankta oturan ağlayan bir adam.
Banka doğru gitti ve oturdu.
Sordu Adama genç kız.

" Niye Ağlıyorsun ? "

Adam ona baktı kızda ona.
Bir süre kıza şaşıkca baktı ve cevap vermedi adam.
Sadece Baktı.
Sonrada Papatyaları genç kıza uzattı.

" Senin olsun bu güzel papatyalar
Sakla ama olurmu ? "

Kız ona şaşkınca baktı.

" Niye benim olsun ?
Ve niye saklayayım ? "

Adam hüzünle ona baktı.

" Bu papatyaları Anneme getirmiştim, a ama ..
Geldiğimde onun öldüğünün haberini aldım. Bu çiçekleri görmek istemiyorum ama atmakta istemiyorum çünkü her baktığımda Annemi ve ölümü hatırlayacağım. İlk yanıma gelen sensin. Teorik olarakta bu acı olayda şuanda benim yanımdasın. Bu yüzden senin olsun. "

kız sustu ve biraz düşündü.

" Başın Sağolsun , Peki niye sakla Dedin papatyaları ? "

Adam tebessüm etti.

"Papatlar öldüğünde kokar,
çok masum ve çok güzellerdir kadınlarda papatyalar gibidir.
Öldüğün de derin bir acı bırakır,
Hiç unutma beni der gibi. Senide tam anlamıyla..."

Genç kız masumca bakıyordu.
Adam başını ona çevirdi.
Ve kızın Orman gözlerine baktı.

" Papatyalar gibisin.. "

Adam başını çevirdi ve sırtını yasladı. Çok etkilenmişti genç kızdan. Nasıl etkilenmezdiki.
genç kız çok güzeldi.
Adam saatine bakıp suratını astı, annesinin cenazesine yetişmesi için sadece 5 dakikası vardı.

" Benim gitmem gerek, umarım bir daha görüşürüz hoşçakal. "

Dedi papatyaları ona vererek.
Kız ise şaşkınca ona baktı.
Ve

" Peki Hoşçakal "

Dedi...