ACCIDENTALLY, I FELL IN LOVE

CHAPTER 29: SHE'S HOME!!!

CHAPTER 29: SHE'S HOME!!!

LUISA'S POV (mom po ni zoey si Luisa...)

babalik na ako sa pilipinas after ng nine years kong pagstay dito sa america... 

hindi ko alam kung panu ko sasalubungin ang anak ko...

di ko alam ang sasabihin ko sa kanya...

tinago ko ang katotohanan sa kanya nang halos walong taon... 

isang katotohanan na hindi ko alam kung pano sabihin o kung papaano niya tatanggapin...

pero isa lang yun sa dahilan kung bakit ako nandidito sa america... nung araw na mamatay ang asawa ko, wala akong ibang sinisi kundi ang sarili ko... ni hindi ko matanggap na namatay ang asawa ko dahil sa akin... hindi ko matanggap na limang sugat lang ang natamo ko dahil sa aksidenteng yun...

dahil dun, dahil sa guilty ko, pumunta akong america.. i just used my work as an excuse.. ayaw ko kasing makita ng anak ko kung gaano ko pinapahirapan ang sarili ko dahil sa nangyari sa asawa ko...

at ngayong babalik na ako sa pilipinas, haharapin ko na ang lahat ng iyon... sana matanggap niya!!

 ZOEY'S POV

"Gooooooooooddddddd morrrrrrniiiiiiing wooooorrrrrrrlllllllldddddddd!!!"

sensya na ha, super saya ko lang kasi ee... kahapon lang sobrang lungkot ko kasi umalis na ng bansa si tito ray, sayang nga at di niya naabutan si mommy.. pero nevermind kasi ngayon super saya ko...

susunduin ko si mommy ngayon sa airport... pero bago yun bibili muna ako ng flowers for her... tsaka sasamahan din ako ni rei ngayon o diba, super saya!!!

tama na nga muna ang pag-iisip maliligo na muna ako..

LIGO --- CHECK!!!

pagkatapos kong maligo nagbihis na ako at siempre pa nagpaganda, pero wait, hindi ako nagpapaganda para kay rei kundi para kay mommy, gusto kong makita niya kung gaano kaganda ang anak niya in that way baka maging proud siya sa akin!!!

di katagalan dumating na din si rei...

"rei..."

"anong meron bat ang ganda mo!!"

"siempre, kasi gusto kong makita ni mommy na maganda ang anak niya!!"

"sus, ang yabang!! hindi ka naman maganda!!"

"ang ganun!!!"

"joke lang siempre maganda ka, girlfriend kita ee.."

"ah ganun talaga, porket girlfriend maganda na, di ba pedeng maganda pa rin ako kahit na hindi mo ko girlfriend??"

"ahahha.. o sige na po!! maganda ka na!!"

"ahahah, yan gusto ko sayo ee... teka may naamoy ako!!"

"ano naman?"

"sus, labas mo na yan!!"

"ang lakas talaga ng pang-amoy mo pagdating sa pagkain noh!!"

"ako pa!!"

"oh eto..."

"wow,  homemade lasagna!! sarap nito!!"

"hoy zoey, di naman para sayo yan ee, sabi ni mama para sa mommy mo daw yan!!"

"ganun ba.. sayang.. matagal na din akong di nakakatikim ng homemade lasagna, puro order lang.. tss, yaya pening pagluto mo ko ng lasagna ha.. please!!"

"oo na miss zoey.."

"eeeeee, thanks yaya pening!!"

kumain muna kami ng lunch kasi mamayang 2 pa naman darating si mom ee then pumunta na kami sa flower shop para bumili...

tapos pumunta na kami sa airport...

matagal din kaming naghintay, siguro mga 1 hour pero happy pa rin ako kasi makikita ko na si mom!!!

"hoy bestie zoey, kanina ka pa palakad-lakad diyan ah!! anong problema!!"

"kinakabahan lang ako sa magiging reaction ni mommy pag nakita niya ako!!"

"you know what, i promise you na magiging masaya siya pag nakita ka!!"

then rei hugged me... ang sweet niya kahit papaano nabawasan ang kaba ko!!!

ilang minutes na lang lalabas na sila mommy....

dahil sa hindi na ako makapaghintay, lumapit na ako sa gate no. 3 kasi sabi ni mom dun daw sila lalabas... 

ilang minuto pa nagsilabasan na ang mga pasahero.. di ko pa rin nakikita si mom...

pero nagulat na lang ako nang may biglang tumawag sa akin from the back!!

"zoey anak!!!"

halos di ako makalingon pero pinilit ko...

then there's my mom, napaluha ako sa nakita ko!!! sobrang nalungkot ako nang makita siya sa ganung kalagayan...

naka wheelchair na lang ang mom ko.. mukhang may sakit siya...

tapos niyakap ko siya ng sobrang higpit na halos ayaw ko na siyang pakawalan... iyak pa rin ako ng iyak.. di ko mapigilang tumulo ang luha ko!!! isang patak, dalawa, tatlo, di ko na mabilang...

"mom, ano ang nangyari sayo??" yan lang ang naibulalas ko habang yakap-yakap siya...

"anak patawain mo ko!!"

pati siya ay umiiyak..

sumakay kami sa kotse namin nang walang imikan.. di ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya.. di ko alam kung anong itatanong...

pero di ko kayang balewalain ang sitwasyon.. gusto ko siyang makausap at malaman kung anong nangyari sa kanya!!!

"mom, what happened???"

"......................" then she cried!!!

"mom, sabihin niyo sa akin!! please, i'm begging you!!!"

"a-anak.... i have cancer... stage four!!! kaya hindi ko magawang umuwi kasi ayo kong nakikita mo kong ganto, nahihirapan at malungkot... ayokong pati kayo na pamilya ko ay mahirapan dahil sa akin... i've been fighting against cancer for almost 8 years... isang taon pa lang ang lumipas mula nang dumating ako sa america nang malaman kong may cancer ako... humingi ako ng tulong sa tito john mo... naagapan naman siya... pero after 3 years, bumalik siya anak... stage 2, then stage three at ngayon stage four na!!! di na siya maagapan... i have two months left anak... di ko alam kung paano sasabihin sayo... kaya ngayon nandito na ako!!"

"mom bakit ngayon lang... bakit ngayon pa???"

"nagsisisi ako anak.. pero tama nga ang sinabi nila, nasa huli ang pagsisisi... dapat dati pa ako umuwi.. dapat dati pa na mahaba pa ang buhay ko.. patawawarin mo ko anak..."

"mom, it's ok... hindi naman totoo yung sinabi ng doktor ee... theory niya lang yun.. di yun totoo ma"

grabe, kala ko magiging masaya ako sa pagdating ni mommy, pero hindi pala.... masaya ako sa fact na umuwi siya at nagkita kami  pero super lungkot ko na makita siyang nahihirapan...

pero i will make sure na hindi totoo yung sinasabi ng doktor... walang katotohanan yun... 

TO BE CONTINUED----------->