Περθ, κρατάς μυστικό;

Άλις

''Γεια, πώς πάει;'' τον ρωτάω αν και ξέρω ήδη την απάντηση. ''Τα ίδια, ξέρεις.'' απαντάει. Είμαστε πολλά χρόνια φίλοι και λυπάμαι που τον βλέπω σε αυτήν την κατάσταση. Το χειρότερο βέβαια είναι πως εκείνος δεν με βλέπει πια έτσι. Δεν μπορεί καν να μου πει πώς πραγματικά αισθάνεται. Το μισώ τόσο αυτό γαμώτο, γιατί κατάντησε έτσι; Από τότε που τους παράτησε ο μπαμπάς του έτσι είναι. Δεν μιλάει σχεδόν σε κανέναν και γενικότερα δεν έχει καθόλου όρεξη. Αυτός φταίει για όλα. Κατέστρεψε τα πάντα. Τα παιδιά του, τη γυναίκα του. Θα έπρεπε να έχει πολλές τύψεις. Μείναμε να κοιταζόμαστε για λίγο με τον Όλεκ. Υπέροχο όνομα έτσι; Και υπέροχος άνθρωπος. Μέχρι πριν από το συμβάν τουλάχιστον.

Τον χαιρετώ και φεύγω. Δεν αντέχω να τον κοιτάζω για πολύ ώρα. Για να ηρεμήσω πηγαίνω στην παραλία. Το μόνο μέρος που με ησυχάζει και μπορώ να σκεφτώ κάπως καθαρά. Αφού η βάρδιά μου ξεκινάει σε σαράντα λεπτά περίπου, αποφασίζω να κάτσω σε ένα παγκάκι δίπλα στον ωκεανό. Βγάζω από το σακίδιο μου το σημειωματάριο και το στυλό μου. Τα ακουστικά και το μικρό ραδιόφωνό μου επίσης. Βάζω να παίζει ο αγαπημένος μου σταθμός και ξεκινώ να γράφω. Γράφω από πέρυσι. Κυρίως ποιήματα τα οποία θέλω να μετατρέψω σε τραγούδια, κάτι τρομερά δύσκολο. Το προσπαθώ όμως και αυτό μετράει.

Συνειδητοποιώντας ότι έχουν περάσει τα σαράντα λεπτά, βάζω τα πράγματα πίσω στην τσάντα και κατευθύνομαι προς τα αποδυτήρια. Αλλάζω και πηγαίνω να βρω τον Ίαν για να αλλάξουμε. Ψάχνω να τον βρω, όμως πουθενά. Έτσι πηγαίνω στο γραφείο για να δω τί έχει συμβεί. Έξω από αυτό βλέπω τον Ίαν να μιλάει πανικόβλητος στο τηλέφωνο. Μόλις το κλείνει, τον ρωτάω τι επιτέλους είχε συμβεί.
Όταν όμως βλέπω τον πατέρα του Όλεκ χωρίς να το θέλω, καταλαβαίνω.