Ankaranın Ayazında

1

Sakin adımlarla yürüyordum İzmir caddesinde, öylesine dalmışım ki düşüncelere bana birinin seslendiğini duymamışım. Birisi omzuma dokundu, irkildim. Dönüp baktığımda göz göze geldik ve bakışları öyle güzeldi ki korktuğumu bile unuttum. Meğer atm de kartımı unuttuğum için onu alıp peşimden koşmuş yol boyu.. Nasıl da hassas bi adam diye düşünürken cevap veremedim bakakaldım öylece gözlerine. Bir an heyecanımı bastırdım ve teşekkür ettim sakince... Sanki konuşacak çok şeyi varmış gibi dikkatlice baktı yüzüme bense iyi günler deyip dönüp yoluma devam ettim. İçimden bir ses onun hayatıma girmesi gereken kişi olduğunu söyleyip durdu ama dönüp arkama bile bakamadım. Zaten bu çekingen tavırlarım yüzünden 22 yaşıma geldim ve hala sevgilim olmadı. Biriyle nasıl sevgili olur ki insan... Güvenmek çok zor değil mi?