One last thought

Η ιστορία εχει βιαιες σκηνές, όσοι δεν νιώθουν άνετα με τέτοιες σκηνές παρακαλω να μην διαβάσουν. 💖

        ____________________________

Πως έφτασα εδω; Πώς κατάντησα ετσι; Εδώ. Μέσα σε μια μπανιερα νιωθοντας πιο νεκρή απο ποτε. Νιώθω ενα δάκρυ να κυλάει από το ματι μου και να γαργαλαει το μάγουλο μου και αργά-αργά να πέφτει στο νερό. Αστείο το γεγονός ότι τα δάκρυα δεν σημαίνουν τίποτα πια. Νεκρή. Νιώθω ηδη νεκρή. Άσχετα τα δάκρυα που έχω ρίξει, Δεν ποναω πια. Δεν νιώθω τίποτα πια. Οστοσο ένα αισθημα μελαγχολίας γαργαλαει το στομαχι μου. Αυτό είναι το τελευταίο δάκρυ που θα ρίξω.

Όχι πως θα μου λείψει να κλαίω. Απλά ξεφεύγω από τα συνηθισμένα. Δεν θα ξανακλαψω. Δεν θα ξαναπονεσω. Τελος ολα. Στο μυαλο μου, δεν δισταζω να ξαναφτασω στην ιδια ερώτηση. Πως έφτασα εδω; Φυσικά και ξέρω. Θυμάμαι τα πάντα. Επυθιμω ομως να ξεχάσω. Να ξεχάσω τα πάντα. Και φτιάχνω συνεχεια ερωτήσεις.

Αν κάτι ανάμεσα σε ολα αυτα που έγιναν πήγεναι διαφορετικά, θα ειμουν ακόμα εδω; Θα νοιαστεί κανενας; Οι κασέτες θα ακουστουν;

Υποθετω δεν θα μάθω ποτέ. Γιατί ο δρόμος μου τελειώνει εδώ. Η μόνη διαφορά με χθες είναι ότι χθες είχα ελπίδα. Ελπίδα ότι κάποιος θα νοιαζόταν. Πόσο λάθος έκανα. Ο τελευταίος άνθρωπος που βασίστηκα μου απέδειξε ότι δεν αξίζει να ζω.

Έχω μείνει να κοιτάω τον απέναντι τοίχο του μπάνιου. Τα ρούχα μου είναι μουλιασμένα και το νερό παγωμένο αλλα δεν με νοιάζει πια. Σκέφτομαι το μέλλον. Τα πιθανά σενάρια που θα συμβούν οταν πεθανω.

Το φαινόμενο πεταλούδα. Ενα ενδιαφέρον φαινομενο. Μας υποδεικνύει ότι όλες οι πράξεις έχουν συνεπειες. Το φτερούγισμα μια απλής πεταλούδας εδω, προκαλεί έναν τυφωνα κάπου χιλιόμετρα μακριά. Το φαινόμενο συμβαινει συμβαίνει κάθε μερα ασχετως αν εμείς δεν το παρατηρούμε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όσα έγιναν είναι το φτερούγισμα και η τωρινή κατάσταση είναι ο τυφωνας. Ή και οχι. Ο τυφώνας έρχεται μετά. Ίσως να μην ξέρω τι θα γίνει μετά αλλα γνωριζω ότι ερχεται τυφώνας. Και ισως οι κασέτες προκαλέσουν μεγαλύτερο τυφωνα.

Αστείο το γεγονός ότι άρχισα το λυκειο με ιδέες και όνειρα. Και κοιτάξτε πως κατέληξα. Όλα άρχισαν απο μια απλή φήμη. Μια φήμη που κατέστρεψε τα παντα . Και μέσα σε όλα αυτά εχασα τον εαυτό μου. Γιατί Ίσως ολα αυτα φανούν λεπτομέριες αλλα αυτό είναι το θέμα. Οι λεπτομέριες έχουν σημασία. Τα μικρότερα πράγματα μπορούν να καταστρέψουν κάποιον αν μπουν στην σωστή σειρά. Και εγώ τωρα το έμαθα. Και τωρα είναι πια αργά.

Παίρνω μια βαθιά αναπνοή, σφίγγοντας το ξυράφι στο χέρι μου. Με μια κίνηση ακουμπάω το ξυράφι απαλά στο δέρμα μου. Ανατριχιάζω στην αίσθηση του κρύου μετάλλου πάνω στο ζεστό δέρμα. Πιεζω το ξυράφι και αρχίζω να τραβαω μια κάθετη γραμμή. Κλάματα βγαίνουν απο το στόμα μου. Δεν μπορώ να τα εμπόδισω. Πονάω. Αιμα βγαίνει από το χέρι μου με ταχύτατο ρυθμό. Δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου καθώς βλέπω το νερό να χρωματιζεται πορφυρό. Αιμα λερώνει το πλακάκι και πέφτει στο νερό. Πιάνω το ξυραφι με τρεμονεο χέρι και κάνω το ίδιο και στο άλλο.

Κοιτάω τους καρπούς μου Δύο γραμμές χρωμματισμενες κόκκινες στολίζουν τα εσωτερικα των χεριων μου. Αφήνω το ξυράφι στο νερό και ξαπλώνω το κεφάλι μου πίσω.

Το βρίσκω ολο και δυσκολότερο να πάρω ανάσα καθώς η αδρεναλίνη είναι στο κόκκινο. Τα δάκρυα πλέον ασταμάτητα πέφτοντας σαν ποτάμι το ένα μετά το άλλο. Σκέφτομαι τους γονείς μου.

Θα ήθελαν να είναι χαρουμενη. Δεν το αξίζουν αυτό. Πότε δεν θα μάθουν τι μου συνέβει. Παντα θα αναρωτιούνται. Ίσως να είναι καλύτερα ετσι. Παντα είχαν για εμένα την εικόνα του τέλειου κοριτσιού. Θα τους καταστρέψει να μάθουν τι συνέβαινε τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός ότι θεωρούμαι εύκολη και πουτανα, και το λυπηρό είναι πως ειμαι. Ο Μπράις το εξασφάλισε αυτό. Ίσως να είναι καλύτερα ετσι για όλους.

Το μυαλό μου παει πίσω στις κασέτες όσο το οξυγόνο μειωνεται και νιώθω ολο και πιο αδύναμη. Αναρωτιεμαι αν θα με πιστέψουν. Αν όντως θα πιστέψουν ολα όσα εγιναν ή αν απλά θα τα αγνοήσουν ολα. Μα μετα θα γεννηθεί η απορια: Γιατί να πει ψέματα ένα νεκρό κορίτσι; Για προσοχη; Για δραμα;

Αλλα υποθετω ότι θα μάθουμε στο μέλλον ποιοι θα με πιστέψουν. Κλείνω τα μάτια μου. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να τα κρατήσω ανοιχτά. Νερό πέφτει στο πάτωμα, πλυμηριζοντας το μπάνιο και βάφοντας τα άσπρα πλακάκια με ένα κόκκινωπο χρώμα.

Η κούραση με κατακλύζει. Σύντομα ολα θα τελειώσουν. Είναι ζήτημα δευτερολέπτων. Φέρνω την εικόνα των γονιών μου στο μυαλο μου καθώς ολα σκοτεινιάζουν γύρω μου. Ειμασταν τόσο χαρούμενοι.
_________________________

Γεια σαααας, αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία . Σε καμία περιπτώση δεν υποστηρίζω την αυτοκτονία απλά το κείμενο το εγραψα συναισθηματικα φορτισμενη με την σειρά 13 reasons why Εξώφυλλο φτιαγμένο από την-lostchild.

Till next time
- Σύννεφο☁️