'' Seni hep bekledim, ama hiçbir zaman gelmedin. Keşke beklemeseymişim, zaman kaybettim ''
Bu lakırdıları duymak, bir çok şey hissettirdi bana, önce çaresizlik, sonra ise acizlik. Bu sözlerinden sonra ona bir şey demek istemiyordum aslında ama, cevap gerekiyordu,bilmeliydi, öğrenmeliydi...
'' Zaman kaybettin mi orasına sen karar verirsin, ama keşke sevmeseymişsin. Şunu unutma, hiçbir sevgi boşa değildir, tabi gerçekten sevgiyse.''
Bu sözlerimden sonra duraksadı, Düşündü. Anladı, Öğrendi. Tek kelime etmesine izin vermeden son sözümü söyledim, o gecenin ayazında, yağmur damlalarının çaresizce yağdığı o sokakta adeta cinayet işlenmişti. Muhakkak ki biri ölmüştü, ama katilin kim olduğu bilinmiyordu. Sözümü söyledim.
'' Özlediyse gözlerin, sabredecek yüreğin...'' Terk ettim sokağı, Genç kızın gözünde ki yaşların benden özür dilediğini hissediyordum. Ama aldırmadım, gittim. BİTTİM.
Bu biraz farklı bir şey oldu biliyorum, ama umarım seversiniz fikirlerinizi belirtin lütfen umutlarım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sonsuzluğun Ritmi
PoetryHerkesin yaşanmışlıkları,yaşamadıkları,hayalleri,umutları vardır öyle değil mi? Ya yaşayamadıklarına ne demeli?Ölümün getirdiği sessizlik damarlarınızda dolanırken, onsuzluk bilmeyen kalbinizin her atışında pes ederken , saatlerin tik takları hissi...
