allemaal uit liefde 2

5. Zenuwen

Ik lig op mijn matrasje in het kleine benauwde kamertje dat ik mijn slaapkamer noem.

Morgen is het zover. Morgen ga ik me verloven met wassim.

Ik weet niet waarom ze precies mij willen, maar mijn gevoel zegt me dat alle 'betere' vrouwen geen man willen die 4 jaar vast gezeten heeft.

En dat is logisch niemand wil dat.

Wassim is dus blijkbaar agressief. Hij heeft niet zomaar een 60 jarige man mishandelt.

Ik vind vechten niet heel erg, ik bedoel, soms is het zelfverdediging toch?

Maar dan tenminste met iemand van de zelfde leeftijd en de zelfde grote anders is het laf.

En dat is wat wassim is, wassim is laf.
Hij durfde me niet eens aan te kijken.

En morgen moet ik me met hem verloven.
Bah ik zie er nu al tegen op.

Ik kijk half huilend met knijpende ogen omdat het zo donker is op het kleine klokje naast Mn bed.

Het is net na middernacht, nog ongeveer 12 uur en dan worden we opgehaald door Samir, de oom van wassim volgens mij, om ons te laten verloven.

Ik weet niet hoe ik me zal voelen als we morgen in rabat aan zullen komen om ons te laten verloven.

Op dit moment zie ik er heel erg tegen op, niet tegen de reis naar rabat maar wel tegen een toekomst met wassim.

-

Ik word de volgende ochtend wakker gemaakt door mijn oma die me door elkaar schud.

Geïrriteerd en een beetje boos kijk ik haar aan.

'Opstaan ze komen zo' zegt mijn oma in het Marokkaans.

Half slapend sta ik op van Mn matrasje en begin me aan te kleden.

Ik doe-zoals altijd- een lange rok aan met een oud truitje.

Ik heb kleding meegenomen uit Nederland maar daar is het hier veel te warm voor.

En voor wie zou ik me vandaag leuk aan moeten kleden? Voor mijn toekomstige man die agressief is? Mooi niet.

Ik wikkel een sjaal om Mn hoofd heen en trek Mn slippertjes aan.

Als ik klaar ben met alles loop ik ons kleine huisje uit en ga op de grote steen die vlakbij de weg staat zitten.

Ik denk nog vaak aan vroeger... ookal is het 4 jaar geleden krijg ik mounir maar niet uit Mn hoofd.

Het doet pijn om te weten dat hij nooit gestraft is voor zijn daden.

Hij heeft me echt kapot gemaakt, maar dat is altijd Zo.

Jongens mogen meisjes kapot maken, ze mogen met ze spelen. Als een meisje dit alles toe laat is ze een hoer en word ze net als mij naar Marokko gestuurd.

Terwijl de jongen gewoon zijn leven verder leeft en het totaal No big deal is voor zijn familie.

Dat is dus de 'discriminatie' en 'onderdrukking' waar wij Marokkaanse meisjes veel mee te maken krijgen.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door een auto die aan komt rijden.

Mijn hart begint te kloppen...

Nu gaat het dus echt gebeuren.

Ik zal me laten verloven met wassim.

Wassim die een overval pleegde en daarbij een 60 jarige man mishandelde en daarvoor 4 jaar vast gezeten heeft. Die wassim word mijn man en de vader van mijn kinderen... kan niet wachten...

De auto komt dichterbij dus besluit ik mijn oma alvast te roepen.

-

Er heerst een pijnlijke stilte in de auto.

Samir is de bestuurder en mijn oma zit voorin.

Wassim is niet mee gekomen, misschien is hij al in rabat. Dus dat betekend dat ik de hele achterbank voor mezelf heb.

Voor zover ik weet is rabat ongeveer 6 uurtjes rijden. Dat word nog eens een lange lange rit...

Maar wel perfect voor mij om even tot me te laten doordringen wat er de afgelopen dagen gebeurt is en wat me nog te wachten staat.

Door dit gedoe met wassim denk ik steeds meer aan mounir.

Wat ik doe niet goed, ik moet wassim een kans geven. Ik heb ook fouten gemaakt.

Ik trouw met een agressieve crimineel en hij trouwt met een straathoer.

Weet niet wat nou erger is.

Doordat mijn ouders zo woest reageerde op dat gedoe met mounir begin ik mezelf echt als een hoer te zien..

Maar bijna elk meisje heeft toch weleens een vriendje gehad?

Maakt een vriendje hebben je meteen een hoer?

Ik vind van niet maar waar ligt die grens dan wel?