Bu hayatta en mahrum olduğum şey anne ve baba sevgisi oldu. Ama kardeşimin bunu yaşamasına izin vermedim. Kardeşimle hep sırt sırta verdik. Kardeşim lise sonda ben ise ünüversite son sınıftayım ingilizce öğretmenliğini okuyorum atanır atanmaz bir ev tutup yetimhaneden ayrılacağız. Kpssye girmeme iki hafta kaldı o yüzden çok çalışıyorum ,aynı zamanda kardeşimi lysye hazırlıyorum umarım iyi bir yer gelir. Bu hafta kardeşimin mezuniyet töreni var ama Beril katılamayacak çünkü elbise alacak paramız yok. Bugün yetimhanenin müdüresinden istiyeceğim umarım verir. Üniversite dağıldı bense yetimhaneye gittim odayı tıklattım Asuman hanım gir dedi ve içeri girdim "ne var yine ne oldu" Asuman Hanım Berilin mezuniyeti var ama elbise almamız lazım bana biraz borç para verirmisiniz ben harç paramı alınca size veririm. "Ben bankamıyım canım yok bende para mara " Asuman Hanımın bağırmalarını duyan kızlar aralarında para toplamışlar akşam odamıza geldiler :"Betül abla biz aramızda para topladık bunula Beril ablaya elbise al" O kadar duygulandımki ağlamak için kendimi zor tutuyordum her ne kadar ailemiz olmasada bize ailelik yapan birçok arkadaşımız vardı. Beril âdeta havalara uçuyordu sevincinden hayat işde bir yandan üzüyor bir yandan mutlu ediyordu ne garip değilmi.
Yarın Berilin elbisesini almak için çarşıya gideceğiz o yüzden Beril erkenden uyudu. Ailemin nerede olduğunu bilmek istiyordum neden neden bizi terk ettiklerini bilmek istiyordum. Bir türlü yatamadım aklımı yiyecektim bir aile yeni doğmuş
iki kızını neden terk ederdiki.Hep kendimi avutuyorum bir bildiği vardır diye ama ne. Sabaha kadar yatamadım sabah olunca erkenden Berilide alıp çarşıya indik. Mağazaya girince Beril gözüne bir pudra rengi elbise kestirdi hemen elbisenin olduğu reyona doğru ilerlemeye başladık elbise tam 1000TL idi ama bizim 800TLmiz vardı alamayız dedim. Beril çok üzüldü bunu gören mağaza sahibi o elbiseyi almamızı söyledi. Bense ama bizim o kadar paramız yok en iyisi biz başka reyonlara bakalım belki bütçemize uygun bir elbise buluruz dedim mağaza sahibi alın siz parası önemli değil dedi samimi bir şekilde sanki adam bizi tanıyor gibi hareket ediyordu.Beril: abala alalım hem bak parada vemeyeceğiz kızlarada borçlu olmayız. Şey nasıl olurki şimdi adam elbiseyi alıp kasaya götürdü "kızım bunu geçin para falanda almayın""peki efendim nasıl isterseniz" dedi kasiyer. Teşekkürler deyip çıkışa doğru ilerledik ayanaya baktığımda adamın bize derin derin baktığını gördüm ve oradan hızla uzaklaşma ya başladım. Acaba neden adam bize böyle derin derin baktı diye düşündüm. Neyse canım bende herşeyde bi artniyet arıyorum diye kendi kendime sölendim durdum. Yitimhaneye girer girmez kızlar poşete saldırdı hepsi çok beğendi kızlara olan biteni anlattık paralarınıda geri verdik.Beril iyi bir lise okuyordu fakat arkadaşları onu hep dışlıyor onu hep eziyordu bu durum için çoğu kez okul idaresiyle görüştüm ama nafile
hepsi aynı halt hiçbirşey yapmilıyorlar aman canım neyse sonunda kurtuluyor.
