Bir vurdum-duymazın vurgun şiiri

gülümseten çiçek

solunca nasıl da ağlatır seni

en çok gülümsetenler ağlatır

işte bu en garip ironidir

yüreğine dokunan bir tenden düşer ilk kıvılcım

yüreğine dokunan yakar seni

sen acınla kıvranırken bir boşluğun içinde

küllerini saklar eserim der gurur duyar

ve tam alıştığında acılarına

içine birinin yolu düşecek

hoş sohbet edecek

sağır ve dilsiz zannettiğin hislerinle

sarıcak seni kolları sarmaşıktan olucak

hiç bırakmıcam diyecek

ve belki de gerçekten hiç gitmeyecek

kandırmayalım

gidecek

işte o zaman

bırakman gerek kendini

ne zaman olursa olsun

bazen derin uykuya

bazen en karmaşık sabahın koynuna

bırakman gerek kendini

nereden olursa olsun

bazen uçurum kenarında

bazen en kritik yol ayrımında

kopup gitmelisin kendinden

koptukça

takılacaksın başka başka yerlere

her yerden bir parça alıp sonunda

kendine dönmeyi bileceksin

bilmek zorundasın

çünkü takıldığın hiç bir yere ait değilsin

bu süreç yoracak seni

sen yeter diyeceksin

başkaları hayat diyecek

işte tüm serüven bundan ibaretken

neyin vazgeçemeyişi

neyin özelliği

yansımalar

gölgeler

et yığınları

kokular...

hepsi ve her şey kendinden ötesi

gelip geçici