Evet Mutsuzum

Korkak

Ben Sinem 17 yaşında bir kızım bu sene üniversiteye başlıcağım için çok heyecanlıyım tabi bu tercih süreci beni oldukça yıprattı rehberlik servisine her gidişimde  eve gelince o kadar çok ağladımki sanki puanım açıklanınca bütün çaliştığım boşuna gitmiş gibi hissediyorum hocalar ilk okul matematik öğretmenliği yazmamı yada hemşirelik yazmamı söylüyorlardı ama ben hemşirelikten oldu olası korkuyordum ve aşırı titiz olduğum için yapamıcakmışım gibi geliyordu.

O kadar çok araştırma yaptımki tercih listemde her meslek vardı adeta bu arada son bir yıla kadar hayalim 7 yıl boyunca mimarlıktı ama artık psikoloji ya da beslenme diyetetik istiyodum ama çok uzak bir yerlere gitmemide annem istemiyordu babamsa hiç karışmıyordu benim aklimdan şu sözler ise hiç çıkmıyordu evet babam iyi biriydi ama bazen benim ona söylediğim sözlerden sonra bana biraz kırıcı sözler söylerdi bu sözüde annemle söylemişlerdi beraber gelelim söze: Bu kadar çalışıyorsun bir yer kazanamazsan görüşürüz demişlerdi.

 Benimse lysme iki hafta kalmıştı insan bu psikolojiyle ne yapabilirki hayatı boyunca hep korkak annesinin sözünden dışarı çıkmayan biri evet sınavda istediği şeyi yapamadı hiç çalişmadanda yapabileceği netleri yaptı.

Sinem yine bir gün RAM dan geldikten sonra RAM Rehberlik Arastırma merkezi yine mutsuz ve huysuz bir şekilde canı sıkkın odasına gitti bu yine anneside laf sokmalarına devam ediyordu.O gün babası da evdeydi kızıyla konuşmaya başladı.Babası hastanede çalişiyordu kızım bak hemşireliği istemiyorsun biliyorum ama öğretmenlikte kötü bir meslek değil dedi üç ay tatili var üzülme dedi içten bir şekilde.

Baba diyebildim sadece gözlerim dolarak aslında öğretmenliği istemeyen ben değildim annemdi hayatıma her seferinde müdahale eden kişi oydu kendi başıma bir mağazada bile karar veremiyordum düşünün artık arkadaşlarımla ilgili bir şeylerden bahsedebilirdim anneme ama kendimle ilgili bir şeyden bahsetmem o kadar zorduki.Birde hep moralim bozuk olduğunda lise arkadasim  Miray düzeltirdi moralimi iki arkadaşim vardi zaten lisede en yakınım diyebildiğim birde Can la Kerem vardı zaten .

 Mirayı arardım o beni sakinleştirirdi çok pimpirikli biriyim çünkü  tercih listeme gelelim ilk tercihim psikolojydi bunu beslenme diyetetikler izledi sonra pdr mimarliklar derken bunlar gelmezse sonradan pişman olmamak için  hemşirelik yazdım nedenmi yazdım ben korkak olduğum kadarda hırslı biriyim çünkü sınıfımdan çoğu kişi hemşirelik yazınca bende yaziyim dedim kendimi o kadar çok alıştırmıştımki hemşireliğe artık iyi geliyordu korktuğum şey o gün geldi sonuçlar bugün açıklanacaktı biz annemle evde değil anneannemgildeydik.

Teyzem geliceği için mantı sıkıyorduk tabi benimde o zaman internetim yoktu anneannemgilde zaten yoktu.

Birden telefonum çaldı arayan büyük teyzemdi sonuçlar açıklandı sen baktınmı Sinem diyordu o kadar çok panikledimki ama o ekranda hemşirelik yazacağina o kadar aliştırmistimki kendim tabi önce babamı aricaktim onun gelmesini bekleyip anca öyle bakabilecektim babamı aradım o da tamam geliyorum dedi babam gerçekten iyi biriydi babamin bazı alışkanliklarinı sevmiyordum sadece birini ama artık anladımki babamı çok seviyormuşum.

 Babam geldi o kadar heyecanliydımki ekrana bakıyordum sadece gördüğüm şey  Mustafa Kemal Üniversitesi acaba ben burda ne yazdım  acaba diye düşünürken Mimarlık ekranda gördüğüm şeye şaşırmiştım hemşirelik bekliyordum şimdi aliştirmiştımda kendimi evet mimarliğa çok sevindim bir yıla kadar hayalim olan şeydi ama artık hayalim gerçek olabilecekti ama yinede çok korkuyordum daha başıma neler geleceğini bilmeden seviniyordum.