Uyandığımda gözlerimi açamıyordum. Vucudum istemiyordu Dünya'yı görmeyi,insanlara bakmayı.Unutuyordum sabah dokuzda kapımı çalacak olan poşet kadını.İstemsiz de olsa açıyordum gözlerimi.Tavana doğru uzun uzun bakıyordum ve biliyordum bir gün üzerime çökecek olan istemi.Ayağa kalktım.Tuvalete doğru ilerledim.İlerlerken çarptığım bira şişelerinin seslerini dinledim.Bekledim.Yerde duran bira şişesini aldım ve içine işedim.Kapı çaldı,saat dokuz.Poşet kadın gelmişti.Açmak istemedim ilk saniyelerde ama poşet kapıya tecavüz etmek istiyor gibiydi.Açtım kapıyı.Üst katta ki Nermin teyze.Kahvaltıya çağırdı beni.Gittim evlerine,oturdum sofralarına.Dayanamadım sordum yüzlerine 'tanrı nerde!'
Uyandım,gözlerimi açtım,bekledim.
Tam zamanıydı aslında ölmenin,dirilmenin.
Uyandım,bekledim,gözlerimi açtım.
Düşleri hissettim,unutulan anıları.
Bekledim,uyandım,gözlerimi açtım.
Unuttum yitirdiğim ümitleri.
Bekledim,gözlerimi açtım,uyandım.
Öldüğümü anladım.
