İsimsiz Bölüm 1

Erken yüzleşme

Çok heyecanlıyım.Okullar açılıyor ve ben yerimde duramıyorum.Yaz boyunca çok sıkıldım.Artık uğraşacak bi çok dersime ve özlediğim arkadaşlarıma kavuşucam.Hayatta hep başarılı olmak istemişimdir.En çok da başarının getirdiği mutluluğu.Çünkü mutluluk denen şey uzaklaşmıştı benden.Annemin ölümüyle mesafe girmişti aramıza.Ona verdiğim sözü hatırlıyorum.İyi ,başarılı bir hayatımın olucağına dair.O sözü tutmayı çok istiyorum.Bazen umutsuzluğa kapılınca teselli ediyorum kendimi bu sözle .Şimdi geriye sadece verilen bir söz ,bir gelecek ve hayaller var.Mutlu olmalıyım.Geride kalanlar için.Savaşmalıyım hayatla,başarmak için.birgün mutlu olmak dileğiyle....
Bunları günlüğümden okuyorum.Meğer 3 sene önce ne kadar da istekliymişim o sözü tutmaya.3sene içinde o kadar çok şey değiştiki.Annem öldükten sonra babam tüm sevgisini bana vermişti ama ne olduysa birden değişti.kendi kendime sorar olmuştum bu benim babammı diye.çok değişmişti.Ben okula başladıktan sonra gözüme çarpmıştı bu değişiklik .O 3 yıl içinde bana olan sevgisi azalıyor gibiydi.Sanki karşı konulmaz bir güç aramıza engel koyuyordu.İçten içe üzülüyordum.Tam bir hayal kırıklığıydı benim için.Babam böyle davrandıkça annemi daha çok özlüyordum.Beni hep canım Zeliha 'm diye severdi.Önce bağrına basar sonra derin derin saçım koklayıp ben senin için yaşıyorum derdi.Nerden bilebilirdim birgün beni bırakıp gideceğini.Güneşimin kaybolacağını .Hayat acımıyordu bana .Acı çekeceğimi bile bile çalmişti ışığımı benden.Zavalısın der gibi bakıyordu .Annem sessizce veda etmişti bana.Ayakalrımın üzerinde durmaya erken başlamıştım.Erken tanışmıştım acı denen hisle.Babamın değiştiğini söylemiştim.Artık eve geç geliyor,benimle çok konuşmuyor ve derin düşüncelere dalıyordu.Hatta bazen evde olduğumu bile unutuyordu.Oysa o önceden hiç böyle yapmazdı.Giderek beni sevmediğini düşünmeye başlamıştım.Bundan 2 gün önce bir telefon konuşmasına şahit oldum.Birine iltifatlar yağdırıyor ve onla görüşmek istediğini söylüyordu.Az sonra benim orda olduğumu farketti.Açıkçası korkmuştum.Biraz tedirgin oldum.Meraklı bakışlarıma babama baktım.Düz bakıyordu .Tepki vermedi.Bişeyler söyleyecek gibiydi.Merak tavan bende.Açıkcası beni huzursuz eden bişeyler sezdim.O an ikimizde duraksadık.O korkumu bastırıp beni yanına çağırdı.Bu anı kolluyor gibiydi.Artık daha sıcak bakıyordu bana.Ne kadar özlemişim meğer bu bakışı.Yanına oturmamı istedi.Yavaşça yanına oturdum .çok garipti oysa .Yan yana oturmak bile bana yabancı gelmişti .Sanırım onada.Anlayabiliyordum.Birden Kızım dedi.ne kadarda yakışıyordu kızım demesi ona .Ama dolduramıyordu o kelimeyi olmuyordu.Sanırım kızım demesi bile yabancıydı bana.
-biliyorum şu an çok şaşkınsın.Aramıza mesafe koyduğumun farkındayım.Ama ne diyebilirim annem veda ettiğinde saldım kendimi.Seni unuttum.Özür dilerim.Sanada kendime de ceza verdim.
Gözlerim doldu ama ağlamadım .Cesur durmalıydım karşısında.birden gözleri parladı.
-Bak kızım evet geçmişte sıkıntılar çektik ama şimdi mutlu olabiliriz .Sana söylemek istediğim birşey var.
Merakla ona bakıyordum .Tepki vermedim.
Bişey demeyeceğimi anlayıp konuya başladı .Kötü şeyler seziyordum.
-Aslında nasıl bir tepki vereceğinden korkuyorum.Anlamaya çalış beni.
Birden sustu.Söyleyip söylememe arasında kararsız görünüyordu.
-Sertçe devam et dedim.
Öksürdü.
-Bak. Kızım
İçimden deme şu lanet kelimeyi dedim.Sinirlenmeye başlamıştım.Olmuyordu.sevemiyordum o kelimeyi .Neden acaba?
-Gittikçe annene benziyorsun .En azından artık üzülmeni istemiyorum .