Sahipsiz

Hayattan kayıp

Sadece aşık olduğum kişiyi kaybetmedim.Çocukluğumun da bir kısmını kaybettim. Babam,benim güzel,zayıf ve çalışkan olmamı istiyordu. Kendi şekillendirdiği biçimde insanları görüyor. Eğer babamın şeklinin dışına çıkarsam  bu hiçte hoş olmaz. Ben biraz şişmandım fazla değil ama babama batıyordu. Sokakta şişman bir kız görse"bak sende bu gidişle büyüyünce böyle olucaksın"derdi.Güzel ve zayıf bir kız görüncede"Azra sende zayıflasan bak böyle bir kız olursun ve ben seninle daha çok dışarı çıkarım dolaşırım "derdi. Peki ben napacaktım kendim mi olucaktım yoksa bir başkasının babamın çizdiği profile mi bürünecektim? Ben oldum olası emir almaktan nefret ederim.

Böyle işte hem aşkımı hem kendimi hem de çocukluğumu kaybediyorum.

Ben olgun bir kız değildim çocuksu ama ciddi bir kızdım.Çocukluğumda elimden öylece kayıp gitti.

Şimdi,abimin ilkokulumda öğretmenlerle tartışması sonucu başka bir ortaokuldayım ve bundan sonrada abimle ne aynı okulda ne de aynı dershanede olucam. Bu okul yeni her şey yeni...

Hem okul hem dershane  kendime hiç zaman ayıramıyorum. Yeter artık bıktım her şeyden herkesten küçük görülmekten aşağılanmaktan ama elden ne gelir çekmekten başka.Yavaş yavaş büyüyorum açı çeke çeke. Özgüvenimi de kaybediyorum.Sadece kaybediyorum bile bile istemeye istemeye yetmez mi

buna ben karar veremiyorum ne yazık.Ama şunu da biliyorum ki ben bu durumu sonlandırabilirim. Eğer bu gücü kendimde hissedersem  bunu başarabilirim.Her neyse yeni okulda yeni arkadaşlarla yeni hocalarla yeni bir hayata adım atışım.Başta her şey iyi gidiyordu ama sonra benim her zaman ki hareketlerim bu durumu iğrenç ve çekilmez duruma soktu.

Selin beni sınıfta barındırmak istemeyen ilk kişi sağolsun iki yıl boyunca beni hiç yalnız bırakmadı her dakika uğraşıyordu.Her türlü pisliği ve iğrençliği yaptı.Ama ben de geri kalmıyordum.Böylece orta okul hayatımda bitti ve Lise başladı en çok acı çektiğim zaman...