Bizim farklı şehirlerde, mesafeli falan olmamız birbirimize sarılmamıza engel olmadı.
Her gece yastığa başımı koyduğumda ona tekrar sarıldığımı hissetmek, yanımda o varmış gibi uyumak, hayaller kurmak öyle masumdu ki...
Sabah uyandığımızda her defasında heyecanla atılan o günaydın mesajları, belki de o günümün birazcık da olsun güzel geçmesini sağlayan tek sebepti.
Beraber öğrenmiştik deli gibi özlemeyi,
beklemeyi,
sabretmeyi.
Fotoğraflar,
Ses kayıtları,
Dönüp dönüp baştan okunan mesajlar,
Bana yazdığı birbirinden güzel yazıların her biri aramızdaki mesafelere küfreder gibiydi.
Aramızda kilometreler yoktu sanki.
Saatlerce dinlesem bıkmayacağım o huzur veren sesini duymam yeterdi sadece.
Seninle yaşadığım her şeye şükrediyorum, seni karşıma çıkaran her şeye de duacıyım.
Beni aşkın varlığına inandıran da sensin.
Gerçekten değerli ve önemli olduğumu bana hissettirdiğin için, yaşattığın her şey için sonsuz teşekkürler.
Hayattan bıkmış bir şekilde yaşarken beni tekrardan bu kadar mutlu kılan sensin.
Biz birbirimizin omzunda da ağladık, birbirimizden habersiz de.
Bazı engelleri aştık.
Birbirimize sırtımızı döndüğümüzde bile nefes alış verişimizle anlaştık.
Kendi çukurumuzu kendimiz kazdık, o çukura ikimiz düştük.
Aslında bizi böyle anlatmayı değil de her saniyesine kadar yaşamak istedim.
Saçma sapan fotoğraflarımız,
Gülerek hatırlayacağımız anılarımız,
Sonunda birbirimizi nasıl sevdiğimizi anladığımız kavgalarımız bile olsun istedim.
Alışkanlığım sen oldun.
Seni değerli bildim, sevdim, daha çok sevmek istedim..
Beni unut, bunu unutma!
01.52 ' 🍷🌙
