Mimarlık benim için son çareydi ama tam olarak 5dk öncesinde yaşadığım aşk kotası sadece mimarlık görüşümü değil, hayatımın bütününü şekillendirecekti.. ve ben bunun farkında bile değildim..
Türk Edebiyatına olan hayranlığım.. Ingiliz ve Rus edebiyatına olan sevgimin yanı sıra en çok sevdiğim kitap her zaman Fransız bir yazarın elinden çıkma bir çocuk hikayesiydi.. Antoine De Saint Exupery'nin Küçük Prens kitabına asla hayır demezdim.. ben bu kitabı yazarken onu 12 defa okumuştum bile...
Kitabın felsefesi ve yıldızlara olan bağlılık, benim kendimi avutmama sebep oluyordu.. sevdiğim kız bana yüz vermezken, ben gökyüzüne bakıp 'Aynı yıldızın altındayız diye iç geçiriyordum.
Kıza asla ona hayran olduğumu söyleyemedim, ama o hep biliyormuş gibi bana acılar çektirdi.. hiç gelmeyecek birini 'Bal' diye sevdim, hiç gelmeyecek biri için hayatımda ilk kez ağladım, hiç gelmeyecek biri için dinlediğim muzikleri, okuduğum kitapları bile değiştirdim.. ama yaptıklarımı, onun için yaşadıklarımı asla ona anlatamadım..
O hiç gelmedi.. 4yıllık ortaokul eğitiminden sonra ayrıldık ve bir daha görmedim.. o benim ilk ve çocukluk aşkımken aynı zamanda tek aşkımda olacaktı..
O hiç gelmedi.. ve ben bir daha bu aptal acıya tutulmamak için tutunacak hiçbir dal bulamayarak, sevecek kimseyi göremeyerek vatanıma aşık oldum.. vatana olan sevgim hayatımı yine değiştirdi.. her şehit haberinde içim burkuluyordu.. bu yüzden Özel Kuvvetler Askeri olmak istedim.. ama buna ailem hep karşı çıktı.. benim yerime babam kalkıp silah tutardı ama beni göndermezdi.. hayatıma yine karışmak istediler ve ben bir defa olsun izin vermedim.. bir daha asla izin vermedim..
Bir asker oldum ama bu sefer de hayat karşı durdu.. bir Pilot Uzman Çavuş olmak zorunda kaldım..
Helikopterimle Afganistana denetim için gidiyordum ama... vuruldum ve helikopterim düşürüldü. Şu anda düştüğüm noktaya o zaman da düştüm.. daha doğrusu,
Bugün düştüğüm noktaya çok önceden düşmüştüm...
