Beste vrienden of meer? (Een Joli fanfictie) 🏳️‍🌈❤

Hoofdstuk 5

POV Link

Ik zat in mijn eentje de fabriek te onderzoeken. Het was erg donker en nat. Gelukkig had ik de telefoon van Joost. Toch had ik iets liever dat Joost naast me was. Ik voelde me veilig en gelukkig bij hem. Ik wist niet wat ik voelde, maar wat ik wel wist was dat ik meer dan vriendschap voelde voor Joost op dat moment. Niemand wist eigenlijk waar Jer en Joost waren. Ik besloot ze te gaan zoeken. Ik had overal gekeken tot ik een trap vond naar een afgelegen kamertje. Er kwam gelach vandaan. Waarschijnlijk waren dat Jer en Joost. Ik liep de trap op en deed de deur open. Het was een klein kantoortje. Jer en Joost waren er inderdaad. 

"Oh, uhh... hee..." zei ik awkward. Jer en Joost schrokken en keken mij aan. Jer zag er niet ongemakkelijk uit, maar Joost werd helemaal rood en awkward. 

"Hee Link" zei Jer vrolijk. Hij hield zijn fles bier omhoog.

"Slonkie?" vroeg hij. Ik keek hem verbaasd aan. In de achtergrond zag ik Joost die ook een slok bier nam. 

"Nee bedankt" zei ik. Ik begon een beetje rond te kijken. Er was niet veel te zien in het kantoortje. 

"Was ik iets aan het verstoren ofzo?" vroeg ik. Natuurlijk was ik ze aan het verstoren domme Link. Alles was nu duidelijk, Joost was op Jer. Mijn wereld stortte in. Het was me nooit echt opgevallen dat Joost op Jer was, maar op dat moment was ik er heilig van overtuigd dat ze iets hadden. 

"Nee helemaal niet" zei Jer overtuigend. Ik kreeg weer een beetje hoop in me, maar ik was nog steeds gebroken. Joost was overduidelijk op Jer. 

"Ik denk dat ik even bier ga halen bij Milan" zei ik en ik liep weg. 

"Link!" hoorde ik achter me. Ik draaide me om en daar stond Joost. Zou dit het moment zijn waarop hij mij zou vertellen dat hij op Jer was? Of dat hij iets had met Jer? Misschien was hij niet op Jer maar op iemand anders. Pascall of Ronald ofzo. Gevoelens voor mij had hij niet. Anders zou hij niet zo raar doen. 

"Hoeveel batterij heeft mijn telefoon nog?" vroeg hij. Een moment van beide opluchting en teleurstelling. Ik keek op het scherm van de telefoon van Joost. 

"89%" zei ik en ik liep weer weg. Ik hoorde voetstappen achter me. Ik begon te rennen. Joost was de laatste persoon die ik op dat moment wou zien. Ik rende random kanten en random gangen in. Uiteindelijk was ik hem kwijt. Ik was in een kleine opbergruimte belandt. Ik begon te huilen. Waarom was mijn leven zo oneerlijk? Steeds meer tranen stroomden over mijn wangen. Opeens hoorde ik een bezorgde stem.

"LINK?!" riep iemand. Dat was Joost. Ik hield me zo stil mogelijk. Ik wou Joost beide slaan en vasthouden omdat ik op dat moment iemand moest vasthouden. Ik hoorde voetstappen. Dat moest Joost zijn. Ze kwamen steeds dichterbij. Een halve minuut later ging de deur van de kast open. Joost keek me bezorgd aan. Wat er daarna gebeurde had ik nooit zien aankomen...