Υποτίθεται ότι θα ανέβαζα την ημέρα πριν την προηγούμενη...
Αλλά το Wattpad συνουσιαζόταν
*χαμογελάει προσπαθώντας να φανεί ήρεμη*
*την επόμενη στιγμή σπάει ένα βάζο*
*οκ μάλλον δεν είναι ήρεμη γιατί της έχουν σπάσει τα νεύρα*
(μόλις αναφέρθηκα στον εαυτό μου χρησιμοποιώντας τρίτο πρόσωπο)
Η κατάσταση μου χειροτερεύει -_-
ΤΕΛΟΣ ΠΆΝΤΩΝ MΕΤΑ ΑΠΌ ΤΌΣΕΣ ΠΡΟΣΠΆΘΕΙΕΣ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΚΑΤΆΦΕΡΑ ΝΑ ΑΝΕΒΆΣΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΣΒΉΣΕΙ / ΕΞΑΦΑΝΊΣΕΙ ΤΟ WATTPAD
ΓΙΕΕΗΕΗΗΕΗ
Enjoy *υποκλίνεται*
(plus+ αν σας άρεσε το κεφάλαιο μην ξεχάσετε καημένοι μου να σχολιάσετε και να ψηφίσετε :))
Χεχεχεχχε
WARNING: this chapter is seriously f*cked up :)
+++
Μπορεί να μην έχει γονείς, για αυτό να μην μου λέει για αυτούς. Ποιος ξέρει πως γεννιούνται οι βρικόλακες...
Ή μπορεί να τον έχουν παρατήσει, ή υπάρχει και η πιθανότητα να έχουν μεταναστεύσει σε καμία πόλη βρικολάκων.
Υπάρχουν πόλεις βρικολάκων;
Συνοφρυωμένη πήρα μια τελευταία κουταλιά από το πλαστικό κυπελάκι που υποτίθεται ότι είχε μέσα γιαούρτι, αλλά βέβαια αφού είχε περάσει από τα χέρια του Ρόμπερτ τώρα δεν έμοιαζε πια τόσο με αυτό.
Αντίθετα είχε μια πορτοκαλί όψη με κάτι κομμάτια από κάτι που δεν έχω ιδέα τι ήταν.
Κάνοντας μια γκριμάτσα σηκώθηκα από τον πάγκο στον οποίο είχα βολευτεί και άνοιξα τον κάδο για να πετάξω ότι είχε απομείνει.
Κάτσε... Τα πλαστικά δεν είναι βαριά έτσι;
Αυτό γιατί έκανε τόσο θόρυβο;
Παραξενεμένη κοίταξα μέσα στον σκουπιδοτενεκέ.
Όχι πάλι ρε φίλε!
Υποτίθεται είχα σταματήσει να ξεχνάω ότι υπάρχει και κουτάλι.
Αηδιασμένη έσκυψα και το πήρα αργά από τα υπόλοιπα σκουπίδια.
Ας το καλύτερα... Αν το κρατήσω θα με κυνηγάει η σκέψη ότι όποιο κρατάω από εδώ και πέρα είναι αυτό.
Αναστενάζοντας το πέταξα πίσω.
Υπέροχα, ένα ακόμα μείον τώρα.
ВЫ ЧИТАЕТЕ
B-Sucker {TYS17}
Про вампиров«Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να ρωτήσω αλλά γιατί αγριοκοιτάζεις την τηλεόραση;» Εκείνος γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου βαριεστημένα. «Δεν αγριοκοιτάζω την τηλεόραση. Τον Edward αγριοκοιτάζω.» Είπε και ξαναγύρισε το βλέμμα του πίσω στην οθό...
